Çağımın ağıtı Şiiri - Müyesser Doğan

Bir Şehre emanet edip cocukluğumu
Bir yalnızlığı sırtlanıp
Yok olmakta birikti gidişlerim ...
Bir bizans kalesinin tam orta yerinde
Yalnız bir minarenin yalnızlığı benimki
Hangi ayetin tecellesi kaderim
Hangi duanın nur yağışını bekliyor avuçlarım
Sonlar var içim de
Başlangıçların heveslisi...
Ben annemin küslüğünü
Bir hançer gibi taşırken sol yanım da
Sağımla sağ olmak mı nefeslerim.
Bir şehre emanet edip hüzünlerimi
Sahte gülüşlerimin gözyaşlarını
Döktüm gidiyorum...
Yolcuyum yolu olmayan
Yolcuyum varacağı yeri olmayan
Bir şiir değil bu
Çağımın bana öğrettiği bin ağıt.
Yeni bir sayfa da eski sözlerle
Yazılmış
bir destansı kafa tutuş hayata
Bir dik duruş toprak da sürünerek yaşadığım ...
Ben gidiyorum veda dağları dikip bu şehre
Yıldızları kondura kondura gecelerine.
Bir kendimi bir de kimsesizligimi alıp gidiyorum .
Güneşlerimi en kıymetlimin gözlerine bırakıp
Güneşsiz sabahlara gidiyorum.