Buz gibi sesi vardı yalnızlığın

Buz gibi sesi
Vardı
Yalnızlığın
Kulaklarımda
Uğuldayan
Kaçıp
Kurtulamadığım
Amansız takiplerinde
Birini yapıyordu hayat

Her kilometre taşında
Biraz daha
Enselenme tehlikesi
Geçiriyordum

Derin sessizlikte
Kendi iç sesimi bile
Duyamıyordum
İşaretlerden yolumu
Çıkarmaya
Ulaşılmayanı
Bulmaya çalışıyordum

İnce ince
Yağmur yağardı
Ayrılık duvarlarına
Süzülüp giderdi yağmur damlaları
Sevilen denilen ülkenin
Kanalizasyonlarına
Gün yüzü görmeden
Kararırdı umutlar
Geride bıraktıkları
En azından denedim
Avuntular

Bir otobüsten
Öbür otobüse
Gidiyordu
Belki hayat ama
Sigortası hep eksikti

Buz gibi sesi
Vardı
Yalnızlığın
İçimi ısıtmak için
Tertemiz bir iç
Bulmam lazımdı.
Benimse bulabildiğim
Zırh gibi dışlardı
Çekemediğim
Yalancı kışlardı…