Büyüyen sessizlik 01.05. 09.04.2025

B͚üy͚üy͚e͚n͚・❥・S͚e͚s͚s͚i͚z͚l͚i͚k͚

Sustukça içimde büyüyen
dağlara dönüştüm,
Kimselerin duymadığı,
ama benim her gece
işittiğim o çığlığa sarıldım.
Konuşmadım…
Konuşamadım.
Çünkü kelimeler yetmedi,
yetse de kimse inanmadı.
Her sustuğumda içimde bir parça daha
kopup gitti benden,
ve ben sessizliğimi anlatmaya çalışırken
daha da görünmez oldum.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Yüzüm güldü,
ama içim döküldü hep sızılara.
Çocukluğu çalınmış birinin
gülüşü olur mu sandınız sahici?
Sırtıma yüklenen suskunlukla
geceleri kendime sarıldım.
Bir omuz aramadım belki,
ama bir anlayan olsun istedim.
Dizlerime çöküp ağladığımda,
kendimi teselli etmek zorunda kaldım.
Bir ses, bir bakış, bir yürek
belki içimdeki fırtınayı dindirebilirdi.
Ama herkes sustu,
ben de o sessizlikte büyümeye zorlandım.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Sustuğum her cümle,
boğazıma düğümlendi.
Konuştuklarım
hiç kimsenin kalbine değmedi.
Ve şimdi…
büyüdüm ben,
ama içimde hâlâ çığlıklar var.
Sadece duymayı bilen bir yürek gerek
o sessizlikteki yangını anlamak için.
Her an biraz daha kayboluyorum
zamanın içinde,
bir gölge gibi izliyorum
kendi kaybolmuş adımlarımı.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Kelimeler yine eksik,
ama bu sefer gözlerimdeki boşluk,
her şeyden daha fazla anlatıyor bana.
Bir ömürlük sessizliğin yankısı
hâlâ kulağımda çınlıyor.
Büyüdüm belki,
ama çocuk kalmaya zorlandım.
Büyüdüm evet,
ama bir çocuğun eksik kalbiyle.
Ve hâlâ anlatamadığım bir yanım kaldı…
Büyüdükçe içimde kaybolan o çocuk,
bir gün…
bir gün belki anlatırım.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Gecelerle dost oldum,
karanlıkta bile aydınlık aradım kendime.
Her sabah yeniden giyindim
güçlü görünmenin o yalan kıyafetini.
Kimse görmedi,
gözlerimin ardındaki savaşı
ve gülümseyişlerimin neyi örttüğünü…
Oysa içimde sessizlikle yoğrulmuş
binbir yara vardı.
Kendimi kandırmayı öğrendim
ve kimseye belli etmeden
tükendim her seferinde biraz daha.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Bir söz yeterdi belki,
inandıran bir bakış,
ama herkes sustu.
Benimle beraber herkes sustu.
Sözsüzlüğün bile çığlığı vardı içimde,
ama sustum…
çünkü anlatmak,
bazen yeniden kanatmak demekti.
Ben çocukken bile
hep büyük acılarla tanıştım.
Oyuncaklarım değil,
yalnızlığım vardı avuçlarımda.
Saklanmadım kimsenin arkasına,
ama gizlenmek zorunda kaldım
kendimden bile bazen…

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Gözlerimin dolup dolup taştığı anlarda
bir çift el tutsaydı içimdeki enkazı,
belki bu kadar susmazdım.
Belki bu kadar kendime uzak kalmazdım.
Ama alıştım…
dilsizliğin dilini öğrenmeye
ve sustukça anlatmaya.
Şimdi büyüdüm ya hani,
kimse “nasılsın” sorusunun cevabını
gerçekten duymak istemiyor artık.
Ben de “iyiyim” demeyi ezberledim,
bir yara gibi taşıyarak içimde o cevabı.
Her tebessüm bir örtüydü
yorgunluğumun üstüne serilen.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Sustuğum her şey, gözlerimde yer etti,
bir bakışta bir ömrü anlatır oldum.
Kimse okumadı içimi,
ben içime gömdüm her unutanı,
usulca soldum.
Şimdi kimseye sığamıyorum,
kendi içime bile dar geliyorum.
Büyüdüm evet, ama hâlâ oradayım
o hiç büyümeyen suskun yanımla kalıyorum.
Zaman geçtikçe değil,
sessizlik büyüdükçe eksiliyorum.
Kendi yankımda kayboluyorum
bir daha dönmemek üzere.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Kimseden medet ummadım,
çünkü herkes susmaya razıydı.
Ben sustukça güçlendim sandılar,
oysa sustukça içimde daha
çok öldüm ben.
Şimdi ne bir omuz,
ne de bir söz istiyorum.
Sadece kendi sesime gömülüyorum.
Büyümek buysa eğer…
ben en çok da içimde
susturulmuş çocuğa
borçluyum tüm varlığımı.
En yaralı yanım,
en güçlüme dönüştü…
ve ben hâlâ onun gözyaşlarında
yıkanarak ayakta kalıyorum.

🕊.⋆A͚s͚i͚c͚e͚*♡★♡*şi͚r͚i͚n͚⁀➷

Not:
Bu şiir; çocukken sessizliğe gömülüp, büyüdükçe içindeki çocuğu
kaybedenlerin hikayesidir.
Anlaşılmak isterken omuz arayanların,
“İyiyim” deyip bin
suskunlukla yürüyenlerin
vedasıdır.
Evet arkadaşlar…
Ölümün saati yok.
Ama elveda demek için
her zaman bir zaman var.
Yüreğiniz her zaman sıcak ve ışıkla kalsın.

01.05
09.04.2025