Çocuktum
Benden başka herşey büyüktü
Çatal, bıçak sığmıyordu elime
Bir eriği üç lokmada yerdim
Evimizin salonu kocaman bir harikalar diyarıydı
Her köşesinden ayrı bir masal kahramanı çıkardı
Büyüdüm, dünya küçüldü...
Çocuktum
Benden başka herkes susardı
Bir ben konuşurdum sanki
Aklımda her ne varsa, doğru ya da yanlış
Nasıl olur da bu kadar az konuşurlardı
Oysa insan büyüdükçe daha çok şey bilmez miydi
Susmaya neden neydi? ... Anladım
Büyüdüm, dilim küçüldü...
Çocuktum
İçim içime sığmazdı
Koşardım bazen, sebepsiz, sadece koşardım
Çoşardım durup dururken, içimi çoşkuyla yıkardım
Paylaşırdım neyim var neyim yok
Mutfağın penceresinden sokaktaki çocuklara meyva dağıtırdım.
Sonra oturur hüngür hüngür ağlardım bazen,
Ya düştüğüm için ya kıskandığım için ya annem öylesine bişeye izin vermediği için..
Ama hiç kızgın olmazdım kimseye.
Düşünüyürum da kocaman bir yüreğim vardı
Büyüdüm yüreğim küçüldü.
Kayıt Tarihi : 27.11.2011 18:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Büyüdüm yüreğim küçüldü.haklısınız biz büyüdükçe yüreyimiz küçülüyor dünyanın gerçekleri bizi yüzüyor
ama nedense bazı şiirlerde bunu göremiyoruz en son söylenecek en başta söylenmiş oluyor
tebrikler
TÜM YORUMLAR (5)