Buturflys Dreams Şiirleri - Şair Buturfl ...

Seni unuttuğum gün...
İçimde fırtınalar diner mi bilmiyorum. Ama o gün, kalbimde seninle verdiğim savaşı da bitirmiş olacağım. Bir zamanlar nefesimdin ya, şimdi içimi yakan bir boşluk oldun. Ne ara bu kadar yabancılaştık bilmiyorum. Ne ara o göz göze gelişlerin, o umutla beklenen mesajların yerini sessizliğe bıraktı? Unutmak zor...
Bir insanı değil sadece, onunla kurduğun hayalleri, tuttuğun elleri, birlikte güldüğün zamanları da geride bırakıyorsun. Oysa ben seninle bir ömür boyu yürümeyi hayal etmiştim. Her sabah sana uyanmayı, her gece seni dileyerek uyumayı. Ama sen, en çok sarılmaya ihtiyacım olduğu anda sırtını döndün. Ve ben, yolun ortasında kaldım... elimde kırık dökük bir sevda ile. Şimdi bazen endişeyle, bazen özlemle düşünürken buluyorum kendimi. “Unuttum” dediğim anlarda bile adın geçince içim sızlıyor. Seninle olan son sarılışımızı bilseydim, daha sıkı tutardım seni. Gitmemen için değil… Bir daha böyle güzel sarılamayacağımı bildiğim için. İçimde hep bir soru: Ben mi fazla sevdim, sen mi yarım geldin? Yoksa senin yüreğin, benim sevgimi taşımaya yetmedi mi? Ben senin için herkesi karşıma aldım… Sen beni karşısına bile almadın. Oysa bir bakışına dünyayı değiştirirdim. Ama sen, gözümde kurduğum cenneti cehenneme çevirdin. Ve şimdi… Her hatırlayışımda canım acıyor. Ama bil ki… Seni unuttuğum gün, seninle olan bu savaş bitecek. Ve sen… O gün, içimde taşıdığın değeri değil, Kaybettiğin yüreği fark edeceksin. Ama geç olacak. Ben çoktan seni, en sessiz vedamla uğurlamış olacağım. Ve sen… Sadece ardımda bıraktığım bir "hiç" olacaksın. Çünkü artık şarkılarda bile gizli kalmayacaksın.

Bir gün unutacağım seni… Adını duyunca titremeyecek artık kalbim. Gözlerim dolmayacak, boğazım düğümlenmeyecek. Bir gün gelecek… Ve sen, sadece içimde derin bir sessizlik olacaksın. Ama bugün değil…Çünkü hâlâ aklımın en savunmasız köşesindesin. Tam “geçti” diyorum, bir anda gözlerin geliyor aklıma… O gözler ki, bir zamanlar bana “kal” der gibi bakardı. Şimdi yok… Ne sen varsın, ne de bana “kal” diyen o bakışların. Kızıyorum kendime… “Unut artık” diyorum. Ama nasıl unutulur bir zamanlar nefesin olan? Bir gülüşüyle dünyanı aydınlatan biri nasıl silinir kalpten? Seninle yaşanmamış her an, içimde yaşanmış kadar acıtıyor beni. Her sabah gözümü açtığımda içimde bir boşluk var, Ve o boşluk hep seninle doluydu, artık sadece sessizlik yankılanıyor. Ben seni severken, bir ömür hayal ettim. Sen beni bırakırken, tek bir cümle bile etmedin. Ne zor değil mi? Birinin en güzel ihtimali olurken, onun seni en kolay ihtimali gibi silmesi. Seninle bir fotoğrafa bakıyorum… İki yabancı var karşımda artık. Birbirini bir zamanlar deliler gibi seven iki yabancı. Ne ara bu kadar uzaklaştık? Ne ara kalbimden geçip gittin? Ben seni yüreğimle tuttum, sen beni cesaretinle yarı yolda bıraktın. Hâlâ içimde bir çocuk, “belki döner” diye bekliyor. Ama biliyorum… Sen çoktan vazgeçtin. Ve ben Bir gün seni unuttuğumda değil, O gün gerçekten yok olacaksın. Seninle savaşmayı bile seçerdim, Ama sen savaşmak yerine kaçmayı tercih ettin. Ben herkesle savaşırken senin için, Sen beni ilk ateşte yaktın. Ben hep bir umutla geldim sana, Sen hep son umutla gittin benden. Ve biliyor musun? Bir gün ben seni unuttuğumda, Seninle yaşadığım her acı susacak. O gün, seni kalbimden gömdüğüm gün olacak. Ve sen... Sadece bir “keşke” olacaksın. Adını anınca içim değil, Sadece geçmişim sızlayacak. Çünkü ben senin için her şeyi göze aldım… Ama sen, benim için sadece bir gitmeyi seçtin.

Bu satırları sana yazıp yazmamak konusunda çok düşündüm. Belki hiçbir zaman okumayacaksın, belki de bir gün tesadüfen eline geçecek. Ama içimde birikenleri susturmak artık mümkün değil.

Arada sırada aklıma geliyorsun.
Durduk yere, anlamsız bir anda…
Kalbim sıkışıyor, gözlerim doluyor.
Sana söyleyemediğim, hatta kendime bile itiraf edemediğim o kadar çok şey var ki.

Sana beddua bile etmiyorum artık.
Çünkü sen, hak ettiğin kadar bile yer edemedin kalbimde.
Kırgınım… ama en çok da kendime.
Sana verdiğim değere, sevgime, emeğime.
Senin için savaştığım günlere, sustuğum anlara, kendimi unuttuğum her saniyeye… Senin uğruna herkese göğüs gerdim.
Oysa sen, bana sırtını dönerken bir an bile düşünmedin ne yıktığını. Ailenden görmediğin değeri verdim, görmedin.

Beni her gece kırgın uyutacak kadar önemseyen birinin arkasında bırakmak, en zoru oldu. Ama artık bu kadar acıya dayanamıyorum, bir süre sonra insan kendini toparlamak zorunda kalıyor. Ne kadar sevsem de, kalbimdeki acıyı taşımak imkansız hale geldi. Her şey bittiğinde, artık geriye bakmanın bir anlamı yok. Seni her şeye rağmen sevsem de, senin beni hiçe sayışını affedemedim. Seninle geçirdiğimiz o güzel zamanlar, şimdi sadece hüzün veriyor. Beni sevmek ne kadar zor olabilir ki? Yalnızca bir kalp, bir beden, bir insan... Ama senin sevginden yediğim yaralar o kadar derin ki, onları geride bırakmak zorunda kaldım. Ne kadar özlesem de, ne kadar seni aramak istesem de, ben artık yolumu seçtim. Benim de hayatımda güzel şeyler olacak, hem de senin hiçbir zaman veremediğin o mutluluklar... Bir gün, bir kız çocuğum olacak. Onun saçlarını özenle yapacağım, ona sevgi dolu bir dünya sunacağım. Ama seni affetmeyeceğim. Çünkü affetmek, kalbimi daha fazla kırmak demek. O kadar çok şey verdim ki sana, ama karşılığında bana kalan sadece kırgınlık ve hüzün oldu. Bir zamanlar beni sevdiğini söyleyen o insan, beni bu kadar kolay terk edebildi. Ama bu sefer, ben affetmeyeceğim. Geriye baktığımda sadece seni hatırlamam için değil, beni gerçekten anlayan ve değerimi bilen birini bulmam gerektiğini düşündüm. Ve bunu yapacağım. Belki seni bir gün anlayacak, belki de unutacağım. Ama sen, hep ardımda kalacaksın. Benim hayatımın en önemli parçası oldun, ama artık seninle devam edemem. Kendimi bulmam lazım. Yolumu buldum ve seni affetmeyi bırakıp, kalbimi dinleyerek adım atacağım. Ve sen, sadece arkamdan bakmakla yetineceksin. Yolun açık olsun, ama umarım bir gün değerimi anlarsın. Çünkü ben, seni sevdiğimde, bir gün bu yola çıkacağımı hiç hayal etmedim...

başkalarına bahar bahçe olan gönlün bir bana gelince mi dikenli taşlı oldu ben affetsem senin icin uykusuz kaldığım geceler affetmez ah etmiyorum ama senin için ağladım göz yaşlarımin hesabı elbet sorulur ve senin icin her şeyi yapacak olan kadını kendinden ve en önemlisi sevgiden soğutun ahim seni mutlu eder mi sandın?

mutlu oldugun her an beni yarı yolda bırakişım gelsin tam sevilfiginden emin olduğunda bıraksınlar seni o zaman beni anlarsın iste o zaman her zaman yanında olan ben senin yaninda olmayacağım ve artik seni sevmemeye nasuh tövbesi ettim benim ahım sana degil beni sevmedigini söyleseydin zaten sana gerek kalmadan çekip giderdim ama benim ahım seviyor gibi yapip hic sevmiyormus gibi gitmende. ama sana bir tesekur borçluyum çünki bana bu kadar haksızlık etmeseydin ben kendimi tekrar kazanamazdım, kendimi kazandım en önemlisi degerimin farkinda oldum üç beş kurusluk insanlarin yanında heba olmaktansa yalniz kalmayı tercih edihorum yanliz kalmak yanlış kalpte olmaktan iyidir derler öyle ama bir gün uykunda aglayarak uyan ve en önemlisi her gittiğin yerde beni gör bana ne kadar haksızlık ettiginin farkina var sen bunların farkina vardığında ben coktan cekip gitm. cok mutlu biri olucam ve sense bir ömür sevilmek icin cirpinicaksin üzüldüğüm tek sey zamanimi degmeyecek biri için harcamisim cebinde cok paran olsa neye yarar serefin olmadiktan sonra?

İnsanlar sürekli onaylanmak ister değerli olduklarını başkalarının gözünden duymaya ihtiyaç duyarlar Psikolojik olarak özdeğerleri zayıftır ve içten gelmeyen güveni dışarıdan alkışla tamamlamaya çalışırlar Onay eksik kimliği geçici olarak sarar ama ruh doymaz daha fazlasını ister. çocuklukta alamadıkları ilgiyi, değeri yanlış insanlarda ararlar. Kalbi seçer, akıl susturulur; çünkü duygusal açlık, mantıktan daha baskındır.Sizin Sevgi zannettiğiniz şey aslında alıştığınız acının tekrarından ibarettir. İnsanlar çoğu zaman yanlış kişileri sever çünkü; kalplerinin boşluklarını doldurmak için ruhlarına zarar verirler. Psikolojik olarak, geçmiş travmalar, düşük özsaygı ve onaylanma ihtiyacı; tanıdık gelen ama sağlıksız ilişki kalıplarına çekilmelerine neden olur.

Sana daha önce yazdığım mektuba hiç cevap gelmedi. Zaten bekliyor muydum, ondan da emin değilim. Ama insan, içinde konuşamadığı ne varsa bir kâğıda dökmek istiyor. Yoksa boğuluyor. Ben boğuluyorum. Yazdıklarımı okudun mu, bilmiyorum. Ama içimde sana dair o kadar çok şey birikti ki, sustukça daha çok canım yanıyor. Cevap vermeni istemiyorum aslında. Sadece... Bir zamanlar sevdiğim insanın, beni hiç yok saymadığını bilmek isterdim. Ben hâlâ aynı yerdeyim. Bıraktığın gibi değilim belki, ama yerim aynı. Seninle yürüdüğüm yolları hâlâ ezbere biliyorum. Birlikte baktığımız o gökyüzü, artık biraz daha gri. Sen gittin ya, renkler bile biraz silik kaldı sanki. Sana kızmıyorum artık. Kızgınlığım bile geçecek kadar zaman geçti aradan. Ama kırgınlığım... O hâlâ yerli yerinde duruyor. Çünkü "gidecek" gibi değil, "hep kalacak" gibiydin. Ama işte, bazen en çok kalacak dediğimiz insanlar, en sessiz gidenler oluyor. Biliyor musun, hâlâ bazen adını duyunca irkiliyorum. Kalbim alışmadı sanırım, senin bir yabancı oluşuna. Oysa bir zamanlar seninle ilgili her şey, evim gibiydi bana. Bazen düşünüyorum... Cevap verseydin, ne değişirdi? Belki hiçbir şey. Belki her şey. Ama artık biliyorum, bazı mektuplar cevapsız kalır, bazı hikâyeler yarım biter.Ve bazı sevgiler... Sadece birinin içinde yaşar, sessizce, kimseye çaktırmadan. Bu da öyle bir şey işte. Ben seni içimde taşımaya devam ediyorum. Sen bilmiyorsun, ama ben hâlâ arada seni hatırlayıp "keşke" diyorum… Ve sonra sustuğum yerden yeniden yazıyorum.
Cevap beklemeyen biri.