Buturflys Dreams Şiirleri - Şair Buturfl ...

Kader öyle tuhaf ki…
İnsanı en çok sınadığı anlarda bile, aslında hazırlık yapıyormuş gibi davranır. Acıların, kırgınlıkların, yalnızlıkların bazen anlamsız görünür; ama sonra fark edersin ki hepsi seni olması gereken noktaya taşımış.

Sen de öyle değil misin? Bunca şey yaşadın, yollar denedin, bazen kaybettin, bazen yeniden başladın. Ama içindeki o güçlü ses hiç susmadı: “Benim için daha güzeli var.”

Kader, seni hep doğru zamana sakladı. Çünkü sen sıradan bir şey istemiyorsun; saf, temiz, gerçek bir şey arıyorsun. Eksik parçanı bulduğunda öyle güçlü, öyle özel bir bağ kuracaksın ki… O zaman anlayacaksın: yaşadığın her şey seni tam da o ana hazırlamış.

Bir zamanlar sana inanan bir kalp vardı…
Seninle bir ömür hayal eden, senin için herkesi ve her şeyi karşısına alan bir yürek.
Ama o yürek, en çok seninle kırıldı.
Senin sessizliğinle, ilgisizliğinle, yok sayışlarınla paramparça oldu. Ben seni sadece sevmedim…
Sana inandım, sana güvendim. O mesaj gelir diye umut ettim, Ama hiçbir zaman gelmeyeceğini bile bile bekledim.
Ve bu bekleyişte kendimden, gururumdan, uykularımdan vazgeçtim.

Seni severken neden beni hep ittin?
Herkese bahar bahçe olurken bana hep dikenli yollar sundun. Oysa ben her defasında ellerimde çiçeklerle sana geldim. Ama sen, gözlerimin içine bakarak o çiçekleri ezdin. Kalbimi anlaman için çok çabaladım, bir kez olsun anlayış göstermeni istedim… Ama sen beni hiç duymadın, hiç anlamadın.

Bizim hikâyemizi senin çabasızlığın bitirdi.
Aramıza görünmez duvarlar örüldü. Bir telefon uzağımdaydın ama arayamadım. Ezbere bildiğim yollardan gözyaşlarımla geri döndüm. İşte bu yüzden, artık senin için ağlamayacağım.

Aşk… Ne büyük bir kelime. Söylenişi yumuşak, ama etkisi fırtına gibi. Bir insanı her şeyinle sevmek… Eksikleriyle, geçmişiyle, suskunluklarıyla… Hani bazen gözlerine baktığında, dünyanın sustuğunu hissedersin ya… İşte öyle bir şeydi benimkisi. Kalbimi onun ellerine teslim ettim, gözyaşlarımla mühürledim. Ama aşk bazen yalnızca bir kişinin savaşına dönüşür. Sen “biz” dersin, o hâlâ “ben”de kalır. Sen emek verdikçe, o uzaklaşır. Sımsıkı tuttuğun eller bir gün ansızın soğur. Ve anlarsın… Sevgiyle beslediğin kişi, seni en çok acıtan olurmuş.
İhanet işte böyle gelir; gizlice, sessizce… Önce bakışlar değişir, sonra kelimeler eksilir. Gözlerinin içine bakmadan kurulan cümleler, kalbine saplanan bıçak gibi olur. Ve en kötüsü, çok sevdiğin birinin, seni nasıl kırabildiğini görmek… Sen hâlâ onun için dua ederken, o başkasına sarılır. Sen “dönebilir” diye umut ederken, o çoktan gitmiştir bile. Geriye kalan sensin… Kalbinin enkazında bir başına… Sıcaklığına alıştığın eller, şimdi başkasının avuçlarında.
Ama bil ki , çok sevmek suç değil. Aksine; senin ne kadar güçlü, ne kadar gerçek olduğunu gösterir. Hayal kırıklığına uğraman, hâlâ yürek taşıdığını gösterir. Unutma, ihanet eden sevemez… Seven aldatmaz, seven bırakmaz… Sen kalbindeki saf sevgiyi taşı, o bir gün seni hak edenle buluşacak. Çünkü sen yıkılmadın… Sadece biraz kırıldın.

Bazen birine rastlarsın, bütün hayatı seninkinin tam tersidir. Sen sağ derken o sol der, sen “olur” dediğinde o “asla” der. Ve işin garip tarafı, birbirinizden bu kadar uzak, bu kadar zıt olmanıza rağmen yine de kalbiniz ona kayar. Ben de böyle bir çelişkinin tam ortasındayım.

O, sevdiğini söylüyor. Ama sevmek sadece kelimelerle olmaz ki... Sevmek, çabalamaktır; varlığını hissettirmektir, bir sorun çıktığında el ele verip üstesinden gelebilmektir. Oysa o, en küçük pürüzü dağ gibi büyütüyor. Sanki en ufak rüzgârda devrilecek bir köprünün üstünde yürüyoruz. Her kavga, her tartışma, bir uçurum gibi açılıyor aramızda.

En çok da diline takıldım. Ağza alınmayacak sözler savuruyor, kalbimi paramparça edecek cümleler kuruyor. O an içimde bir şeyler kırılıyor, sessizce dağılıyor. Çünkü bilirim ki en ağır darbeyi yumruk değil, sevdiğin insanın sözü vurur.

Sana daha önce yazdığım mektuba hiç cevap gelmedi. Zaten bekliyor muydum, ondan da emin değilim. Ama insan, içinde konuşamadığı ne varsa bir kâğıda dökmek istiyor. Yoksa boğuluyor. Ben boğuluyorum. Yazdıklarımı okudun mu, bilmiyorum. Ama içimde sana dair o kadar çok şey birikti ki, sustukça daha çok canım yanıyor. Cevap vermeni istemiyorum aslında. Sadece... Bir zamanlar sevdiğim insanın, beni hiç yok saymadığını bilmek isterdim. Ben hâlâ aynı yerdeyim. Bıraktığın gibi değilim belki, ama yerim aynı. Seninle yürüdüğüm yolları hâlâ ezbere biliyorum. Birlikte baktığımız o gökyüzü, artık biraz daha gri. Sen gittin ya, renkler bile biraz silik kaldı sanki. Sana kızmıyorum artık. Kızgınlığım bile geçecek kadar zaman geçti aradan. Ama kırgınlığım... O hâlâ yerli yerinde duruyor. Çünkü "gidecek" gibi değil, "hep kalacak" gibiydin. Ama işte, bazen en çok kalacak dediğimiz insanlar, en sessiz gidenler oluyor. Biliyor musun, hâlâ bazen adını duyunca irkiliyorum. Kalbim alışmadı sanırım, senin bir yabancı oluşuna. Oysa bir zamanlar seninle ilgili her şey, evim gibiydi bana. Bazen düşünüyorum... Cevap verseydin, ne değişirdi? Belki hiçbir şey. Belki her şey. Ama artık biliyorum, bazı mektuplar cevapsız kalır, bazı hikâyeler yarım biter.Ve bazı sevgiler... Sadece birinin içinde yaşar, sessizce, kimseye çaktırmadan. Bu da öyle bir şey işte. Ben seni içimde taşımaya devam ediyorum. Sen bilmiyorsun, ama ben hâlâ arada seni hatırlayıp "keşke" diyorum… Ve sonra sustuğum yerden yeniden yazıyorum.
Cevap beklemeyen biri.

Bir sayfanın tam ortası...
Yine yazıyorum. Bu defterin kaçıncı sayfası oldu bilmiyorum artık. Belki hiçbir zaman okumayacaksın, belki adını bile anmayacağım bir gün... Ama bugün yine içimde susturamadığım bir “sen” var. Ve biliyorsun, ben içimde kalanı hep kelimelere emanet ettim. İlk mektubuma cevap gelmedi. Zaten beklememiştim. Ama insan bazen bir işaret ister ya… Bir şarkıda denk gelmek gibi, bir sokakta yüzünü hayal etmek gibi. Zaman geçti. Ben geçti derken aslında geçmediğini öğrendim. Sadece susarak alışıyormuş insan. Ve susunca bazı duygular derinlere inmiyor, aksine kök salıyormuş. Hâlâ bazen bir şarkı çalıyor, ve içimde eski ben uyanıyor. Sana ilk sarıldığım günü hatırlıyor mesela, sonra da hiçbir şey demeden gidişini… Bazen düşünüyorum, o günleri yaşamasaydım eksik mi kalırdım, yoksa bu kadar acır mıydı içim? Sonumuzun böyle olacağını bilseydim, o yolu seninle yürümek ister miydim? Bu sorunun cevabını hâlâ bulamıyorum. Ama cevapsız kalmış bir mektubun arkasından gelen bu satırlar, belki sadece bana yazılmış. Belki de sana değil artık… Kaybolan o “biz”e. Kapatıyorum defteri bu gece. Ama biliyorum, yine açacağım. Çünkü bazı duygular bitmiyor, sadece yazı bekliyor.
İçinden hâlâ seni taşıyan bir kalp

Güven problemleri: İnsanlara kolay güvenemezler, İlişkilerinde sürekli şüphe duyarlar.

Yalnızlık hissi: Kalabalıkta bile kendilerini yalnız hissedebilirler, çünkü aidiyet duygusu gelişmemiştir.

Çocuklukta dışlanma yaşayan bireyler, sevgi ve kabul görmedikleri bir ortamda büyüdükleri için yetişkinlikte güven sorunları yaşar. Bu da sağlıklı ilişki kurmalarını zorlaştırır; çünkü bağ kurmak, reddedilme korkusuyla sürekli tehdit altındadır.

Eğer sen kendine dönmezsen, yapacaklarının bir sınırı olmaz. Önce dur, kendine dön ve ne hissettiğini gerçekten anlamaya çalış. Kendinde sürekli eksikleri gördükçe, hayat seni daha çok yoracak. Oysa insan, eksikleriyle tamamlanır, hatalarıyla büyür ve olgunlaşır. Hepimiz hata yaparız... Kim hata yapmadı ki bu zamana kadar? “Ben hep doğruyum” diyenler bile bir gün mutlaka yanılmıştır. Şu anda beklediğin kişi gelmedi diye kendini hayata kapatman, inan bana, hiç de doğru değil. Hayat, sadece bir kişinin gelişiyle ya da gidişiyle bitmez. Hayat devam ediyor; hem de senin dertlerini umursamayacak kadar hızlı. Zaman akıyor ve sen her geçen an, yaş alıp biraz daha büyüyorsun. Önce kendi hedeflerini koy önüne. Ne istiyorsun? Ne olmak istiyorsun? Şu an bulunduğun yerden bakınca, gelecekte kendini nasıl görmek istiyorsun? Bunları düşün. “O bana bunu yaptı, bu bana acı verdi...” diye tekrar tekrar düşündüğünde, bil ki o kişi çoktan yoluna devam etmiş bile. Oysa sen, aynı acının içinde kendi kendini tüketiyorsun. Düşünmek insana güç verir, ama sürekli kötü düşünmek ruhu karartır. İyi düşünmeyi dene. Mutluluğu hayata çağır. Çünkü hayat, aslında sana her gün yeniden hediye veriyor. Yeter ki bakmayı, görmeyi ve şükretmeyi bilelim. Önemli olan, hatalarından ders çıkarıp, kendine yeni bir yol çizebilmek. Unutma: Sen nasıl bir hayat istiyorsan, o hayatı kendi ellerinle kuracaksın. Evet, insanlar bazen hayatımıza ders olsun diye girer. Bazen gözümüzü açmak için gelirler. Ama en büyük karar yine sende olacak. Her zaman kalbinin sesini dinle. O sana en doğru yolu fısıldar. Eğer sana kötülük yapan birine, sen de kötülükle karşılık verirsen... Onunla aynı yerde buluşmuş olursun. Bu yüzden, kalbini kirletme. Kendini değerli hisset, kendini sev. Başkalarından sevgi beklemek yerine, önce kendine şefkatle yaklaş. Göreceksin, sen kendini sevdikçe hayat da seni sevecek. Şu an nefes alabiliyorsan, hâlâ şanslısın. Yürüyebiliyorsan, hayatın sunduğu güzelliklere doğru adım atmaya devam et. Yolda sana inanmayanlar olacak, seni küçümseyenler olacak. “Sen mi yapacaksın?” diyenler olacak. Aldırma. Sen doğru bildiğin yolda yürümeye devam et. Çünkü azim ve kararlılık, seni hayal ettiğin yerlere götürecek. Umudunu hiç kaybetme. Her şeyin bir nedeni var. Olması gereken oluyor, olmaması gereken de ne yaparsak yapalım olmuyor. Hayatı biraz da bu gözle görürsek, acılarımız bile anlam kazanır. Unutma, umutsuz insanlar karanlıkta kalır. İçindeki umut ışığını asla söndürme. O ışık seni hayata bağlayan en kıymetli şeydir. Başkalarının hayallerinin önünde durmasına izin verme. Senin hayallerin, senin yolun... Bazen mutluluk, bir çocuğun tebessümünde gizlidir. Bazen de yağmurda özgürce ıslanmakta... Ya da bir sabah yürüyüşünde, doğanın kalbini duymakta. Evren bize her gün hediyeler sunuyor. Yeter ki onları görecek gözlerimiz olsun. Sürekli kötü şeyler düşünürsek, kötü enerjiler yayarız ve sonunda hayatımıza da bunlar çekilir. O yüzden güzel düşün, güzel yaşa. Hayatın kontrolü, senin ellerinde. Sağlıkla, huzurla ve mutlulukla ilerle. Baharını kışa çevirmelerine izin verme. İçindeki o neşeli çocuğun sesine kulak ver. O çocuk hâlâ orada, hâlâ umut dolu. Ve en önemlisi: Kendine inan. Çünkü sen, düşündüğünden çok daha güçlüsün.