Bütün İçinde Paramparça

Dünyaya gelmekle doğayı bozdum
Nefret ettim özümden
Hiçliğimle büyüyorum hiçim!
Aynalarda ruhumu çiziyorum delik deşik
Acılarım mekân değiştirir her bir saatte
Vahşet içinde ölmek isterdim, bu dehşet içinde
İnanması güç inananları var hala!
İnananlar var mutlu sona
Son ise anlamsız bir ütopya
Acılarla flört etmem sürüyor hala
Arkamda boş anılar önümde boş bir rüya
Anılarda anlamsız, rüyalarda önemsizim
Sistemden kopuk sistem dışı biriyim
Dedim ya dünyaya gelmekle doğayı bozdum
Yani ben olmasam da olurdu.
Olmasamda ahirden gaip beni bulurdu

Bütünün içinde paramparça, bir ben görünür ötede
Uzaklara serpilmiş özlemler, umutlar…
Hani ağlamak ister de ağlayamazsın ya;
İşte böyle bir şey yaşamak şimdi içimde
Karabasan misali bilinmezlik içinde.