Kim demiş hüzündür yağmur?
Düşen her damlaya yüklediğin anlamları sevmişsen,
Gönül vermişsen toprak kokusuna,
Herkesin koşar adım kaçtığı ıslanmak, aczını hatırlatıyorsa
Ve ince ince sızlıyorsa yüreğin her yağmur yağışında,
Hüzün değildir yağmur...
Ben sana aşina,
Sesine aşina,
Yüzüne biraz da...
Tanıdık bir ses sanki, bir nefes...
Beni çeken, durduran, yanında tutan bişey...
Hissediyorum...
Bir sürgün kadar yalnız,
İdam sehpasındaki mahkum kadar çaresizim.
Prangalara vurulmuş bir gönlüm var
Ötesine geçemiyorum...
Ne kendimi, ne sevgimi anlatabiliyorum.
Beni anlatacak kelimelere sığınmak istiyorum,
Bir Adın Gelmeliydi Aklıma...
İlk adın...
Herkesten ve her şeyden evvel,
Dua dua dökülmeliydi dudaklarımdan...
Her hecesi ayrı kazınmalıydı aklıma,
Harf harf ezberletmeliydim dilime...
Konuşmalısın,
Bastırmalısın içimin gürültüsünü..
Duymalısın,
Dile dökemediklerimi..
Yerleştiğin her zerremi, bilmelisin..
Bilmelisin sebep olduğun hüznü ve bu coşkuyu..
Gözüm yeşilin hangi tonuna dalsa huzur diyorum işte huzurun rengi bu.Ve ne zaman mavi çekse içim özgür hissediyorum..
Hergün gittiğim,
Geride bıraktığım,
Ve bir elvedaya sığdırdığımsın..
Ve hergün yeniden geldiğim,
Yenildiğim,
Yüreğimin kördüğümüsün..
Tende değil,canda aşk istiyorum
Bu kadar basite indirgenmişken aşk,
Herkesin dilinde, aklında tene dokunmak varken
Nasıl konuşayım aşktan!
Hiç hissetmedim çünkü beşeri bir aldanışı...
Aldanıştı sadece
Bir boşluk var içimde,
Hiç bir beşerin dolduramayacağı
Hiç bir yalanın avutamayacağı
Ve hiç bir duygunun ifade edemeyeceği
Kocaman bir boşluk...
Ne dilim varıyor anlatmaya,
Çocuktum;
Büyümek istiyordum her çocuk gibi...
Annemin kıyafetlerin giymek, topuklu ayakkabılar, birazda makyajdı büyümek sandığım şey.
Hayat oyundan ibaretti
Ve evcilik oyunlarımız vardı;
Bir eş bir de çocuktu aile ve hayat..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!