Buruk Bahar Şiiri - Ömür Yılmaz

Bahar gülümsedi
Bana ama!
Yüzümü buruk görünce
Yağmurunu yağdırdı.
Karıştı yaşlarıma yağmur,
Mis gibi toprak kokusuyla
Karıştı yalnızlığımın kokusu.
Karıştı yetim nefesime
Çiçek kokuları...
Ortalık olmuş renk cümbüşü,
Bense kapkaranlık
Sanki çakacak bir gök gürültüsü.
Kuşların bahar kutlamaları
Cıvıl cıvıl,
Ortalık ışıl ışıl...
Haykırışlarıma anlam veremiyordu
Bir minicik serçe.
Bakıyordu,
Soruyordu sanki:
Nedir bu hüznün
Baharın ortasında
Niye ağlıyorsun niye?
Üzüntüme onu katmamak için
Terk ettim orayı.
Yaslandım bir sedir gölgesine
Ağlayıp durdum yine.
Köklerini suluyordu yaşlarım,
Yapraklarını okşuyordu yel,
Duyar gibi oldum sanki
Sesini yelin:
Gel bu tarafa bu tarafa gel!
Takip ettim onu,
Getirdi can dostum denize beni.
Dertleştik her zamanki gibi yine.
Dalga dalgaydı o da benim gibi.
Doldurdum içini yine yaş yaş...
Bir türlü kalkmadı yukarı bu baş.
Gizliyordu hep ağlamalarını.
Sonra kalkıp gittim Fatihe.
Bakınca gözlerinin içine
Tanıdı beni,
Dedi ki o koca mahalle:
Seni görünce,
Zaten zor tutuyorum kendimi
Git ne olursun git
Ağlatma ağlatma beni!
Sorma da onu
Biliyorsun zaten,
Hiç özlemedi seni!
Baharlarıydı doğum günüm.
Ama artık bu zamanlar
Hep başıma buyruğum
Buruk buruk geçer
Her günüm....