Bulutları Ve Kuşları Şiiri - Musa Öz

Gökyüzüne karşıyım, sonunda anladım bunu
Bulutları ve kuşları söylüyorum

Omuzları geniştir şairlerin, dizeleri sarkık

Göğüsleriyle yürüyor sokağın en alımlı kızı

İçtenlikle karşılıyorum bir günü ve güneşi
Hafifçe sıyrılıp uzaklaşıyorum kendimden

Çok eski bir göğe elliyorum, tozları uçuşuyor

Ama alışıyorum yavaş yavaş yeryüzüne

Bileziklerini dökünüyor bir kadın, göğüslerini dökünüyor
İçim ürperiyor ilk kez görmüş gibi denizi

Islak mı dünya bu sabah, ay kokuyor

Çocuk yaşta âşık oldum bir deli gökyüzüne
Ondandır soluğumdaki çiy

Kuşların karnı zarif ki incitmiyor eşleri

Telefon tellerine ezan sesleri bulaşıyor

Yayılmış da tarlanın kıyısına terliyor o mendil
Doğrulup yürüyor patika

Bir harf devrimi gibi kokuyor entarin