Bir zamanlar bir çocuk vardı çok uzaklarda…
Her hangi biriydi, fazla da bir değeri yoktu zaten…
Ailesinden şiddet görüyordu çoğu zaman,
Okulda da derslerine giren öğretmeninden…
Dışlandı arkadaşlarından,
Yalıtıldı…
Hayat her şeye rağmen güzeldir,
Hayatın en güzel yanlarından biri de insana bir şeyleri mutlaka hissettirmesi…
En çok da aşkı…
Bundan yıllar önce, lise çağımda ara sıra karşılaştığım bir bayan arkadaşım vardı!
Kumral tenli, sarı saçlı, ela gözlü ve gözlüklü bir arkadaşım!
Bundan iki yüz bin yıl önce
Bir uygarlık kurulmuştu...
Lemurya adalarında
Dünyayı yönetmişlerdi...
Pisişik güçlere sahiptiler,
Çiçekleri sevsem de bu dünyada,
Bağlanmam onlara yaşadıkça!
Her ne kadar bana aşkla gelseler de
Yine de yüz vermem sevgi olmayınca!
Böcekleri severim bu dünyada!
Çocukluğundan beri kendini yalnız hisseden bir adam
İçindeki o derin boşluğu doldurmak için
Bir takım girişimlerde bulunur;
Önce en yakınlarından, ailesinden ve akrabalarından,
Bir şeyler bekler ama umduğunu bulamaz…
Issız bir kış gününde ve ikini sonrası,
Hava bulutlu ve biraz da esintili…
Issız bir deniz kıyısında martıların çığlıklarına karışan dalgaların sesi
İnsanın kendini bırakmışlığını anlatıyor yalnız kalanlara…
Geçmişte yaşananların elden geçirildiği,
Anne gibisi var mı bu dünyada?
Kızdığında bile seven,
Her defasında affeden,
Hepimize kol kanat geren…
Var mı?
Dünyanın bir günü çocukların olsa sadece,
Dünyadaki bütün çocuklar bayram etse bu günde,
Büyükler de çocuk olsa ve çocukluğuna dönebilseler o gün için,
Hayat bayram olsa o gün, çocuklar gülüp oynasa…
O gün için bütün sınırlar kalksa,
Ey işçi!
Solcuları suçluyorsun ‘devlet düşmanı’ diye,
‘Düzene karşıdır’ diye,
‘Din düşmanıdır’ diye,
‘Vatan hainidir’ diye,
‘Sosyalisttir’ diye,
Çocuk olamayacak mıyız bu dünyada,
Kadın olamayacak mıyız,
Delikanlı olamayacak mıyız,
Genç kız olamayacak mıyız…
İnsan olamayacak mıyız bu dünyada,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!