Bulamazsın Şiiri - Zafer Bozkurt 2

Bir Gün Gelirsen... Bulamazsın

Bir gün dönmeye karar verirsen...
Geldiğinde...
Kapıyı çalacak cesaretin olsa da...
Açacak birini bulamayabilirsin.
Gözlerin tanıdık bir bakış arar belki...
Ama odadaki hava bile senden uzak kokar.
Çünkü bazı insanlar gitmez...
Silinir.
Yavaşça. Sessizce.
Sadece hayatından değil...
Seninle yaşadığı her duygudan da...
Zaman, fark ettirmeden alır götürür ne varsa.
Sözleri...
Gülüşleri...
En sıcak dokunuşları bile...
Bir gün...
Elinle bıraktığın o kalp…
Artık senin olmadığın bir hayata alışır.
Yavaş yavaş değil...
Gün gün.
An be an.
Senden uzaklaşarak...
Sen ertelersin dönüşü.
"Bir gün uğrarım" dersin belki.
Ama o "bir gün" geldiğinde...
Hiçbir şey yerli yerinde olmayabilir.
Fincanda çay demlenmez...
Perde rüzgârla oynamaz...
Müzik sesi susmuştur...
Ve o eski koltuk artık boş olabilir.
Çünkü...
Zaman seni beklemez.
İnsanların içi, tıpkı evler gibidir.
Uzun süre terk edilince...
Toz tutar.
Soğur...
Kapanır...
Sonra biri gelir.
Pencereleri açar.
Işık girer içeri.
Senin boş bıraktığın yeri...
Biri sahiplenir.
Ve işte o zaman...
Bir gün gelirsen, bulamazsın.
Çünkü her şeyin bir zamanı vardır.
Sevgiyi gösterebilmenin...
Özrü dilemenin...
Sarılmanın...
Kal demenin...
Zamanında yapılmayan hiçbir şey...
Sonra geldiğinde...
Anlam taşımaz

Mısra: 04.08.1970