Bugün biraz daha yoruldum,
Ama bu yorgunluk,
Kaslarımda değil…
Zihnim ağırlaştı,
Kalbim biraz daha sustu.
Nedense,
Çevremdeki her şey
Biraz daha uzaklaştı benden.
Yaklaştıkça,
Herkes bir adım geri çekildi.
Ve yalnızlık,
Bir seçim değil artık;
Sadece elimde kalan sonuç.
Konuşamıyorum kimseyle,
Boğazımda düğüm cümleler,
Karşımda başka dünyalarda yaşayan insanlar.
Ne anlatabiliyorum tam,
Ne de anlaşılabiliyorum.
Sorguladım kendimi…
Belki çok alınganım?
Belki de gerçekten kimse duymuyor beni?
Kırılmak ayıp mı oldu artık?
Yoksa insanlar,
Kırılmayı bile lüks mü sayıyor?
Bir “nasılsın?”
Bir tebessüm…
Ne çok şey bekliyorum belki,
Ama ne az şey verebiliyor artık insanlar.
Ve bu sessiz dünyada
Yalnızca iç sesim kalıyor yanımda.
Ama en zor olanı,
Kendime küstüğüm günler.
Dışarıdan hiçbir yargı,
İçimdeki kadar sert değil bana.
Geçmişteki her hatam,
İçimde bir mahkeme salonu.
Hiç bitmeyen bir duruşma.
Daha iyi olmalıydım,
Daha sabırlı…
Daha güçlü kalmalıydım…
Ama insan bazen sadece
Düşmek ister.
Susmak.
Ve kimsenin hiçbir şey sormamasını beklemek…
Yine de biliyorum:
Bu şiiri yazan ben,
O günleri de aşacak.
Daha önce de oldu…
Sessizlik, yorgunluk, kırgınlık.
Sonra bir sabah,
Yeniden başlamak geldi içimden.
Önder Elçi
Kayıt Tarihi : 19.6.2025 16:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bugün kendime yalnızca şunu söylemek istiyorum: İyi ki hâlâ yazabiliyorsun. İyi ki hâlâ kendinle konuşabiliyorsun. Çünkü bu, Bir yerlerde hâlâ umut taşıdığını gösteriyor. Hayallerinle örtüşmeyebilir hayat, Belki seni anlayan yok şu an, Ama sen, Kendini anlayabiliyorsan… Bu çok büyük bir şey. Lütfen kendine nazik ol. Elinden gelenin en iyisini yapıyorsun, Ve bazen… Sadece bu bile yeterli.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!