Penceremin
buğulu camını silerken
birde ne göreyim!
Yitik hayalin buğulu cama
çiziyor resmini
Yetim kalmış anılar
kaplıyor penceremi
Yine yakıyor
faili aşikar duyguların dikeni
Camı kırıyor sanki
sessiz çığlıkların heybeti
Gönül gözü gördü ki yalancı bir
bahara eş tutmuşum ben cenneti
Güneş penceremi aydınlatırken
kalmıyor hayatın tadı tuzu rengi
Yaprak misali düşüyor
benden artık umudun ahengi
Gönül gözü geç de olsa gördü ki
yokmuş Mevla’ya duyulan sevginin dengi
Kayıt Tarihi : 1.12.2014 12:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)