Bu Yüzden Şiiri - Harun Ertaş

Giden yine sendin
Kalan yine benim izlerim
Aldım kalemi defteri;
Ve yazdım sana bu şiiri

Gözümde bir yaş var
Ama bin yasın yerini tutuyor
Bir çiçek bile böyle solmamıştır
Ben sayende güz geçirdim

O kadar haykırdım ki,
Sağır mısın ki duymadın beni
Ben sana bunları yazarken
Kör müsün ki, hiç görmedin

Gözünde yok artık yansımam,
Ve yok gülüşünde beni hayata bağlamak
Papatyanın yaprakları bile "sevmiyor" demişti
Ben sana inanmamıştım oysa ki

Beklerim beklerdim seni,
Ne kelime zaten ölümde beklenir
Bir papatyanın solup sararması da
Ben hala bekliyorum gelirsin diye belki

Kabir bile bu kadar dar değildir,
Çiçek mi sersem artık anla diye
Aşıklar bile bu kadar sevmemiştir
Ben sevdim belki anlarsın diye

Bu yüzden soldu sarardı bahar
Ve dönmek bilmedi kuşlar
Börtü böcek ne varsa sesleri de dindi
Kafamda duyuyorum cennet sesini

Seni unutmak öyle zor birşey ki,
Bir anne ve babanın cenaze töreni gibi
Affetmeye de mecalim yok inan
Bir ölüm gibi geliyorsun artık gönlüme

Sarsıldı zemin, yıkıldı devletim
Bende vardır seni anımsatacak kelimeler,
Bir limanda battı tüm şiirlerim
Ve kayboldu sana yazılan tüm güzellikler

Karardı yine gündüzlerim,
Yıldızlar ne çabuk çıktı göğe
Hüzünle doldu beni bitiren gülüşlerin
Ve şimdi unutmakta affetmekte ne haddime

Ne kadar seviyorsun diye sormuştu dünya;
"Senin yörüngene olan bağlılığın kadar"
Dedim, ve sustu biran uçsuz bucaksız Dünya
Hayran kaldı ama acıdı o da bir o kadar

Beni ona bağlayan aynayı öyle bir kırdı ki,
Toplamaya çalışınca, yaraladı beni
Sevgimden acı da neydi bilemedim
O ki, hala kendini savunmaya çalışan

Aşkından ölümde nedir bilemedim,
Dökülüyordu ağzımdan kan damlaları
Kafamda geçen sadece kahve gözleriydi
Onun içinde ise dolaşan binlerce şüpheleri

Koydum kafamı yastığa unuturum diye,
Dalmışım sensiz geçen bir âleme
Göz yaşlarım durmuyordu orada da
Unutmak ile rüyam karışmıştı geceye

Bir ışık bekledim geceyi aydınlatsın diye,
Ay ve yıldızlardan başka bir şey yoktu oysa ki
Yıldızlarda birbirinden uzaktı meğer
Ama sen gökteki bir yıldız bile olamadın işte

Geçmişti oysa tüm kanayan yaralarım,
Merhem olacaktın bu yaralara sanmıştım
Soydun kabukları kanattın tekrar
Aşkımdan acı da nedir bilemedim

Ben aşkımdan ne şiirler yazmıştım
Ne de güzellikler ile anlatmıştım seni
Hala sevmediğimi inkar et
Ben gördüğüm her yıldızı sen sanayım

Saçmaydı zaten sevmeni beklemek,
Tıpkı Yaz mevsiminde,
Kar yağışını görmek gibi
Ve senin bana inanıp güvenmen

Bir Papatya gibi görüyorum kendimi,
Sanki Güz döneminde açmıştım
Soluyordum daha filizlenmeden
Bakıyorumda toprakla bir olmuşum

Bir hastalık gibi sardın bedenimi
Veba bile bu kadar acıtmamıştır
Sen geldin kanattın her yerden beni
Ve bitirdin beni böyle bu şiir gibi