Bu yolculukta Şiiri - Murat Ülkü

Bu yolculukta herkesin gözü tek bir ufukta,
Doğuşun ilk nefesi, bir elin avucunda.
Ne kalabalık teselli, ne omuzda bir yük;
Gölgen bile peşinden koşar, her an tek durukta.
O başlangıç bir, o bitiş bir; sen onlarla yüzleş,
Çünkü hayatın özü, aynadaki o sessiz surette.
​
​Ne ararsın başka kapıda, ne istersin bir imza?
Tek başına attığın adım, en asil, en gür seda.
Bırak fırtına dışarıda essin, rüzgârlar kopsun;
Sen kendi limanında demirlemiş, huzurla bak.
Koparıp attın zincirlerini, beklentileri, telaşı;
Var olmak buysa eğer, en kusursuz biçimi bu.

​O uğultu, o sesler, hepsi dışarıda mühürlü kalsın;
Her kelimeye şiir demeye zorlama, bırak aksın.
Zaman bir nehir, aksın gitsin telaş denizine,
Bırak koşanlar koşsun, yorgun ruhlar orada boğulsun.
Senin duruşun, senin dinginliğin yeter, bir sükûn ol;
Ne bir yere yetişme kaygısı, ne zorlama çaban kalsın.
​
​Hayat bir sahne; büyük, görkemli, bitmeyen bir oyun,
Kimi başrol arar, kimi bir alkış, bir coşkun paye.
Sen o perdenin önünde, kuytu bir gölge ol şimdi,
Eleştirmeden, sahiplenmeden, sadece hisset, izle.
Çünkü anlamak, katılmaktan çok daha derin bir eylemdir;
Sadece bir nefes al, bir mola ver, ruhun soluklansın.
​
​Kelimelerden, o hızlı koşan atlardan in artık,
Her cümlenin ardında şiir arama, o bir tuzak.
Bazen bir suskunluk, bir boşluk, bin manadan çoktur,
Sıradan bir söz, bazen sadece rüzgârın sesi olacak.
Bırak gürültü kesilsin, sadece kalbinin ritmini dinle;
O kendi ahengini bulsun, kendi ritmiyle atsın durmaksızın.
​
​Ne bir zirve fethi, ne bir unvan yarışı bu yaşam,
Varış çizgisi yok, sadece bir anı, bir ebedi deneyim.
O kendini kanıtlama ihtiyacını bir kenara bırak;
Sen eksik değilsin, tamamlanmaya ihtiyacın yok.
Çünkü bilirsin, son perde indiğinde o sahnede,
Yanında ne bir seyirci, ne bir figüran kalacak, sadece sen.
Yetişmeye çalıştığın her şey, zaten içindedir