Bu Son Şiirim Şiiri - Lokman Gülbahçe

Odasında yalnızdı. Masanın üzerinde eski bir defter, yanında titreyen bir mum ışığı… Kağıtların üzerinde dağınık kelimeler vardı; kimi yarım bırakılmış, kimi gözyaşlarıyla silinmiş. Kalemi titreyen parmaklarının arasında bir süre bekledi, sonra son gücüyle yazmaya başladı: “Bilirim acını yaşattığımı… bunlar son sözümdür ve son şiirim.” Her kelimeyle yüreğinden bir parça kopuyordu. Çünkü bu defa geri dönüş yoktu. Bu, gerçekten sondu. Pencerenin önünde uzun uzun baktı dışarıya. Rüzgar hafifçe perdeyi dalgalandırıyor, uzaklardan köpeklerin havlaması geliyordu. Sanki bütün dünya ondan habersiz yaşamaya devam ediyordu. Ama onun içindeki dünya çoktan yıkılmıştı. Bir zamanlar kalbinin tek sahibi olan kişiye, bütün ömrünü adadığı sevdaya veda ediyordu. Giderken ne bir kin, ne bir nefret… Sadece kırık bir kalp ve yaralı bir ruh bırakıyordu arkasında. “Ben gidiyorum amma yüreğim gitmez,” diye yazdı en son. Çünkü gitse bile, ruhu hep orada kalacaktı. Defteri kapattı. Başucuna koydu. Son kez gözlerini kapadı. Ertesi sabah, odanın kapısını araladıklarında onu sessizce buldular. Yüzünde bir hüzün, dudaklarının kenarında ise incecik bir tebessüm vardı. Masanın üzerinde duran defterin ilk sayfasına tek bir cümle yazılıydı: “Bunlar son sözümdür ve son şiirim.” Ve onu tanıyan herkes gözyaşlarına boğuldu. Çünkü herkes biliyordu ki, bu dünyadan bir şair daha eksilmişti. Ama ardında öyle şiirler bırakmıştı ki, onları okuyan herkesin yüreğinde yangın hiç sönmeyecekti…