Bu şiirin sonunda Şiiri - Bay Kara

Karanlıklara sebep olan bendim .
Gökyüzümü çalan sen .
Oysa masmavi bir gökyüzü hayal edebilirdik.
En yeşilinden bir sevda.
Çiçekler açardı bağ bahçe bozkırlarda .
Yüregimiz filiz filiz yeşertirdi sevdayı.
Kuşlar uçardı masmavi gökyuzün de .
Ceylanlar suya iner , ırmaklar coşardı sevda türküleri ile .
İşte böylesine güzel hayallerim vardı .
Seninle kurulmuş seninle dolu hayaller .
Her yeni günde yeni mutluluklar umut etmiştim oysa seninle .
Sen gitmeyi seçmeden önce .
Sonra birden bire soldu çiçekleri ömrümün .
Baharımda filizlenen dallar kurudu .
Göğüm üşüdü bir şubat ayazı gibi .
Hayal kurmuştum seninle senli bir bir yıkıldı hepsi .
Verdiğin umutları sarı saman kağıtlar gibi buruşturup attın , ne uğruna ne için ...
Ben öylece ardından baktım .
Kolay olmadı kabullenişim çok zor atlattım .
Karanlıklara sebep olan da, güneşimi çalıp beni kör kuyulara atanda sendin aslında ...
Ama ben karanlığa sebep , sen güneşimin hırsızı oldun bu şiirin sonunda ...