Bu Şehir Kadar Şiiri - İbrahim Eren Polat

Gecenin içinden geçtim, izimle yanarım
Kırık bir aynayım ben, kendimle savaşırım
Sessizlik anlatır beni, kelimeler dar
Bir sokak lambası gibi, tek başıma yanar

Adımı duvarlar bilir, sokaklar saklar
Bir çocuk ağlar uzakta, içimde patlar
Zamanla soldu yüzüm, aynalar çatlar
Kalbimle yürüdüm hep, yollarım katlar

Bir sigara yaktım, dumanı sen gibi
Her nefeste eksildim, içimden biri
Gözlerin gibi uzak, ama hep diri
Ben sustum, ama içimde sen hâlâ diri

Karanlıkta izlerim, silinmez bu yara
Kalbimde bir yangın var, susmaz sabaha
Adımı unuttu dünya, ben kaldım sana
Bir gün döner mi bilmem, bu yol hep bana

Bir mektup yazdım sana, cevapsız kaldı
Gözlerin gibi sessiz, ama içim yandı
Her adımda seni sordum, sokaklar sustu
Ben hâlâ buradayım, zaman beni unuttu

Bir rüya gördüm dün gece, senle doluydu
Uyanınca boşluk vardı, içim solgundu
Kalbimle konuştum, cevabı yoktu
Bir iz bıraktın bende, silinmez, dokundu

Yokuşta unutuldum, adım bile eksik
Bir sokak çizdi beni, çizgiler kesik
Geceler anlattı seni, kelimesiz, sessiz
Ben hâlâ seni yaşarım, bu şehir kadar

Karanlıkta izlerim, silinmez bu yara
Kalbimde bir yangın var, susmaz sabaha
Adımı unuttu dünya, ben kaldım sana
Bir gün döner mi bilmem, bu yol hep bana