Bu Sefer Siz Diyeceğim Şiiri - Cengiz Tepe

Zordur okyonusun gizemli yerlerine ulaşmak.
Gürültünün sisin ve yalnızlığın mevsiminde.
Uzun duvarlar ören günde,puslu havayı bekleyen çakalların arasında.
Zor kelimesi anahtar olmuşken.
Yine de direniyorum aşkın ve dostluğun toprağından kopmamak için
Ne olursa olsun direnmem gerek,başka çarem yok.
(Siz ne kadar söküp atmaya çalışsanız da.)
Bir kez daha plotonikliğimin ortasında konuşuyorum.
Öfkeliyim...
Öfkemin 'size' olduğunu düşünürseniz yanılırsınız.
Konuşmak istiyorum,herşeyi kaybetmeyi göze alarak.
Kaybetmek! Bir kez daha büyütmek için çabaladığım çiçeği.
Yanlıştır! Olmaz! Zamanım yok!
Sözcüklerinin yollarında yolumu şaşırmışken.
Şaşkınlığın çelişki olduğu,
gerçek sözcüklerin silindiği,
yerlerinden yurtlarından edildiği,
unutulmamanın izinde gitmeye direniyorum.
(Sizler çoktan gitmişken.)
Hayır bu kavuşamamanın sancısı değil.
Benim gençlik çağından,ihtiyarlığa giden yolda ki,
ara istasyonda olmam hiç değil.
Duygularım,
ne elma ağaçalarının şevkini,ne de
karanlığın küllerini vaad ediyor.
Çok zaman geçmiş oldu,
rakı şişesinde balık olmamın.
Her kadını arzuladığımda,
bunun gerçek kadın olmadığı bildirildi bana hep.
Kulağıma fısıldıyanları tanımadım,tanıyamadım.
Şimdiki ne gelince,
Babil'in Asma Bahçelerinin düşünü kurma diyelim.
(Siz başkalarının düşünü kurarken.)
Zor anlamsız,
gerçekten söze yine böyle başlamak gerçekten zor.
Susuz kalmış aşkın,bir damlacık suya ihtiyacı varken.
Tek başına savaşmak.
Hep duvarların örüldüğü bu hayatın.
Ruhun çıplaklığı değil,vücudunun çıplaklığı önce teslim edilen bu hayatın.
Öyleyse ne gereği var,
böyle bir dünyada aşka ve dostluğa inanmanın?
Kavuşamamanın,sahip olamamanın,
ağır,acılı,ezici,deneyimiminin içinden konuşuyorum.
Aramızda ki sihir bozulduğunda,
ayrılık treni kalkmaya başlıyor yavaş, yavaş.
Ayrı istasyonda olduğu bilindiği hâlde, kavuşma treninin.
Hayatın bütün kayıp istasyonlarından geçip,
aslında hiç terk edilmeyeceğim son istasyona gidiyorum.
Gidecek başka yerim olmadığı için.