Bu savaşın kazananı yok

Labirente açılan bir kapı var içimde.
Aralığından içeri soğuk bir nefes sızıyor.
Her adımım bir yankı, her nefesim bir gölge.
Ve biliyorum, burası benden kaçtığım yer.

Labirentin duvarları soluk alıyor sanki.
Sustum, çünkü sesimin yankısı bile beni yargılıyor.
Bir odada çocukluğum duruyor,
Elinde kırık bir oyuncak… Gözleriyle beni izliyor.

Duvarlara çarpan nefesiyle,
Gözleri sessizce dolu dolu beni izliyor.
Her kapının arkasında başka bir ben
Beni yargılayan gölgelerin içinde

Biri karanlık.
Biri öfkeli.
Biri tamamen susmuş.
Hepsi benden izler taşıyor.

Bir aynanın karşısına geldim şimdi.
Yansıyan ben değil… daha keskin, daha soğuk bir şey.

Zihnimin kapıları paslanmış.
Her kilitte unutulmuş bir duygunun izi var.
Biri korkuya ait… biri kaybolmuş bir huzura…
Biri ise hiç söylemediğim bir cümleye.

Sanki bütün yollar beni kendime geri döndürüyor.
Nefesim duvara çarpıp geri dönüyor.

Sözlerim karanlıkta eriyor.
Kimse duymuyor ama biliyorum:
Bu savaşın kazananı yok.
Bedenim yürürken, ruhum geride bir yerde kırılıyor.

Ve kabul ediyorum… savaş bitmedi.
Sessizlik üstüme çöküyor.
Gölgeler sesimi boğuyor.
Ve gerçeği nihayet fısıldıyorum:
Bu savaşın kazananı yok.

Ve gerçeği nihayet fısıldıyorum:
Bu savaşın kazananı yok.