Bu Ne Yaman Sözdür Şiiri - Sadık Kocabaş

Bu Ne Yaman Sözdür

Bu ne yaman sözdür, yürekten akar,
Hangi dertli söylemiş, kim bizi takar?
Her kelimesi bir köz, bedeni yakar,
Bizim feryadımızı çekenler anlar.

Bu dünya bir han ki, yolcu gelir gider,
Mal mülk denen fani, bir gölgelik eder.
Gönül terazisi şaşmaz ki bir değer,
Bu sözün sahibini erenler anlar.

Herkes kendi derdine yanıp kavrulur,
Hakikati arayan yolda yorulur.
Eğriyi doğruyu can elbet bulur,
Masumun isyanını duyanlar anlar.

Dostluk maskesiyle gezenler yalan,
İkiyüzlülük olmuş sanki bir derman.
Gönül defterini kapatmış ferman,
Bu cendereden çıkan yiğitler anlar.

Fitne ateşini körükleyen çok,
Mazlumun ahında bir büyük ok.
Zalimlere karşı duran elbet yok,
Yiğidin haykırışını bilenler anlar.

Ne kayar yıldızlar, ne akar kanlar,
Hakikat perdesi açılır, çalınır çanlar
Kıyamet gününü bekleyen canlar,
Bu dünyanın sonunu sezenler anlar.

Hesap görülecek, tartılır amel,
Ne zenginlik kalır, ne onca emel.
Adalet dediğin er geç gelir, gel,
Ne bileyim gardaş, gerçeği tadanlar anlar.

Maskeler düşer, yüzler görülür,
Her kim ne ettiyse, hesabı sorulur.
Kalemsiz Şair'in sözü yere vurulur,
Mahlası gönülden yazanlar anlar.