Bu kadar sevmek akıl işi değil

Zihnimin karanlık odalarında yankılanıyor sesin.
Her seferinde daha da bir kazanıyorsun aklıma.
Unuttum dedikçe, sen beni unutamazsın der gibi yankılanan sesin.
Sonra silüetin yansıyor odamın duvarlarına.
Gülümseyen o gözlerle bakıyorsun.
Sanki hiç gitmemişsin gibi.
Gitti diyorum. Gitti
O seni yüzüstü bıraktı gitti.
Dönüpte bakmadı bile arkasına sağ mısın? Diye.
Herşeyi bir öfkeyle tek kelimeye sığdırıp gitti.
Senin nakış nakış işlediğin o aşkı bir çırpıda söktü de gitti.
Nedense geceleri daha bir çok geliyorsun aklıma.
En yalnız en sessiz anımda yakalıyorsun.
Aklımın oyunlarında kayboluyorum.
Bu cevapsız sorulardan kurtulamıyorum.
Yine kendi kendime konuşuyorum.
Neden, niye diye sormaktan deliye dönüyorum.
Gözlerimi birgün bir akıl hastanesinde açacağım biliyorum.
Bu kadar sevmek akıl işi değil.
Bu kadar sevmek akıl işi değil.