Bu aşkın son demleri bu şiir

Azrail canımı almadan
Bedenimi kara toprak sarmadan
Sana bırakıpta gitme diyemedim
Eğer sana kavuşmadan ölürsem
Miras olarak hasretinle yanan bir yürek
Bırakacağım sana
Gidersen içimdeki yaktığın bu ateşi
Bir daha sen bile yakamıyacaksın
Öylesine içim yanıyor ki
Cehennem ateşi vız gelir tenime
Bende bir tutku olmuştu
Senin olmak teninde erimek
Oysa gideceğinin belliydi
Seninle kaçak yaşıyorduk zamanları
Aşkımız dört nala gidiyordu
Onu dizginleyemiyorduk
Yaşanmamışlıklarımızın
Özlemini çekiyorduk seninle
Her gün sabah uyandığımda
Masum buselerimi konduruyordum
Yanımda yatan hayaline
Senin için çok savaş vermiştim kendimle
Sevmekten korkan ben seni çok sevdim
Korkuyorum kendimi kaybedip
Yok olup gitmekten
Şimdi mutlu değilim
Acı gerçeklerle karşı karşıyayım
Sen yoksun hayatımda
Zaten kırık dökük yaşadığımız bu aşk
Erken emekli etti bizi bu sevdadan
Ve öyle bir çekip gittin ki
Eser kalmadı artık eski benden
Gözlerinde birazcık sevgi kırıntısı görseydim
Sımsıkı tutardım ellerinden hiç bırakmazdım
Sen benim gönlüme kışın gelen baharımdın
Uyur uyanır seni can evimde bulurdum
Ah be canım birde sana kavuşabilsem
Uzanıp dizlerine başımı koyar
Uykusuz gecelerimi uyurdum

23 temmuz 2006 saat 00 20

alaşara ışık

Muhatabı tarafından unutulmaya yüz tutmuş
bu aşkın son demleri bu şiir