Bu Alemin İblisleri Şiiri - Metin Yazgaç

Yüzüme gülenler vardı, bıçak hep sırtımda
Dostum dediklerim, kayıpmış yıllar sonra
Kalbimi masaya koydum, taş zannedip kırdılar
Şimdi ben değilim artık, gözümde yok yarınlar

Geceleri kendimle savaşıp sabahı gören
Bir ben var içimde, iblislerle dövüşen
Aynaya bakarken kendimden korktum
Çünkü en azılı düşmanım, içimde doğmuştu

Bu alemin iblisleri aramızda gülümser
Sana dost der, sonra gözünü kör eder
Kurtulamazsın, kaçsan da gelirler
İhanet kanla yazılır, silinmez bu defter

Kırılmış aynalarda geçmişim dağılır
Bir değil, bin kahpe yakar içimi ağır ağır
Sakladım kalbimi, kadir kıymet bilmezlere
Ama içimden vurdular beni, en yakın bildiklerimle

Dünya dönüyorsa dönsün, senin dönmenle olmuyor
Yüzümdeki maskeyi sökünce, herkes yabancı oluyor
Suskunluğum çığlık şimdi, duy ama geç kalma
Ben hâlâ buradayım, burada... bu karanlıkta

Bu alemin iblisleri aramızda gülümser
Sana dost der, sonra gözünü kör eder
Kurtulamazsın, kaçsan da gelirler
İhanet kanla yazılır, silinmez bu defter

Yalnızlık öğrenilen bir şey değilmiş
Karanlık dostun olurmuş
Ve bazen…
İnsan sadece susarak hayatta kalırmış.