Yüreciğim hiç yanmadığı kadar yanmakta Leyla;
Defalarca ateşe atılıp İbrahim misali sağ çıkan kalbim...
Bir Nemrut’un elinde kül olup savruldu...
Ateşe gülşen diye atlayan ben miydim zalim?
Yangınımı göre göre küllerimi savuran Nemrut mu?
Aleve hasret diye, yılana vuslat diye sarılan kollarım bitap,
Dizlerim taşımıyor ufacık bedenimi...
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Devamını Oku
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta