Boynunda Uyuyan Gece Şiiri - Mehmet Bildir

Boynunda Uyuyan Gece

Şu an mışıl mışıl uyuyorsun...
Ve saçların, yavaşça boynuna düşmüş.
Kim bilir…
O koku nasıl kalmıştır orada,
teninde, usulca
beni bekler gibi.

Nefes alışın bile güzel bu gece.
Ama senin hiç bilmediğin
bir hayalim var içimde—
senden bu kadar uzak bir şehirde
seni bu gecenin tam ortasında düşlemek.

Bir şarkı kaldı dilimde sadece:
“Sen gitsen bile hatıran yeter…”
Ve her duyduğumda
bir kere daha kayboluyorum,
seninle düşlediğim her karede,
gözlerinin silinmez izinde.

Kim bilir…
Şu an rüyanda neler düşünüyorsun?
Belki ben geldim o düşe,
dudaklarının kıvrımında
ince bir gülümseme beliriyor.
Ama ben...
asla göremeyeceğim bir duygunun içine düşüyorum
her gece gibi bu gece de.

Seni…
ne gecenin karanlığına
ne de bu sessizliğe emanet edebiliyorum.
Korkuyorum.
Sessizlik, seni benden bensiz alır diye.
Karanlık, adım adım
sana benden uzak bir yol açar diye.

Ben seni,
uykularına bile kıyamayan bir kalple sevdim.
Nefesini duymadan yaşayamayan,
rüyana bile izinsiz girmeyen bir aşkla…

Sen uyurken,
ben senden daha uykusuzum.
Bir boşluk kadar derin,
bir sır kadar sessizim.
Çünkü sen uyurken
ben her gece seni gözlüyorum
yokluğunun koynunda.

Bir şehir var içimde
hiç uyanmayan,
ve sen o şehrin en ışıklı sokağısın.
Sana çıkmayan her yol
bir iç çekişe dönüşüyor bende.

Bir gün uyanırsan,
ve için birden ürperirse,
bil ki ben o an seni düşünüyordum.
Sadece o an değil…
her an,
her gece,
her sessizlikte...

Bazen sana uzanamayan ellerim
dizlerimde mühür,
bazen seni söyleyemeyen dilim
gözlerimde sükût olur.
Bir adım bile atamadan
yüzüne şiirler dolusu susuyorum.
Sesine bile hasretim,
oysa en çok o sesle susmak istiyordum.

Ben,
sana varamadıkça içime çöken bir adamım.
Ve sen,
bir ömrün tam ortasında
hiç kimsenin duramadığı yerdesin:
Yüreğimin tam kıyamet yerinde…

İçimden sana binlerce kez
"uyuma" demek geçiyor.
Çünkü sen uyudukça
gece seni benden alıyor,
ve ben sana yeniden
bir yabancı gibi uyanıyorum.

Gözlerin…
belki uykudadır ama,
benim uykum senden uzakta donup kalmıştır.
Sen uyanınca başını yastıktan kaldırdığında
belki bir şey hissedeceksin—
adı olmayan, sesi olmayan
ama sana ait bir şey...

Ve sabah olur da gözlerin açılırsa,
bil ki ben o uykunun en derin yerindeydim.
Bir rüyada değil,
tam kalbinin ucunda sessizce bekliyordum.
Orada, adını kimsenin bilmediği bir yerde…
Yalnız senin bildiğin bir his olarak kalmak istedim.

(Çünkü her gece, saçlarının düştüğü yer kadar yakınım sana)

Mehmet bildir
18.07.2025