Boynum Bükük Şiiri - Ahmet Naci Çoğaltay

boynum bükük acılar içinde her taraf, her yanım
memleketim, adını binlerce kez gökyüzüne sayıkladığım
yurdum.her yanı ızdırap, her yanı zulüm,
bir köşede çocuklar,
gözleri sevgiye ve umuda ışık saçan çocuklar.
açlığa boyun eymeyip, dimdik yürüyen bu çocuklar.
boynum bükük ve yorgun gözlerimle bakarken etrafıma,
gizliden ağlarım, yüreğimin ta derinlerinde gözyaşlarım
gizli gizli ağlar, bu çocuklarla beraber.
bir köşede çaresiz bir baba, ne yapsa herşey aynı
herşey aynı aynı diye kahredip kendini
ne yapam oğul diye hıçkıra hıçkıra ağlayaşı.
beynimde depremler, bağrımda bin feryat yaratıyor
çaresizce bakarken bu yüreği eziklere
kalkıp tek başıma haykırmak ve ağlamak istiyorum.
boynum bükük,
bir başka köşede yüreği yüreğimde yüzlerce anne,
gözyaşlarımın her damlasında annem geçiyor aklımdan
boynum bükük ve annemi özlerim her ağlayan bir çocuğu gördüğümde.
bir gün boynum dimdik geçersem memleketimden,
işte ozaman çocuklar gülümseyecekler annelerine,
işte ozaman ben dağlara türküler söyleyecem
ve ben çok özledim anneme gülümsemeyi,
elbet birgün bende anneme gülümseyecem
ve annemin gözyaşlarıyla dolan yüreğine
elbet bende birgün gülümseyecem.
boynum bükük,
ama zalimlere karşı değil, katillere karşı değil
boynum bu çocuklara karşı bükük, anneme karşı bükülü boynum.
üzülme anne, boynum bükük ama zalimlere karşı dimdik.
üzülme, anne birgün mutlaka karşına çıkıp gülümseyecem.
ben olmasamda bu çocuklar gülecekler yüzlerce annelere.
gülüşünü çok özledim ANNE.