Boynu Kırık Yokluğuna Şiiri - Özdemir Ay ...

Günahkâr geçmişimle giderken mahşerime, Hüzünkâr sözler eşlik eder yolculuğuma,
Yine kucak açmışım boynu kırık yokluğuna..
Beni çarmıha gererken nedensiz gidişin,
Sen kadar uzak,
Ve sen kadar acı bende bitişin...
Bilmemki nasıl anlatayım ; ey benim gonca yaprağım...
Zemberğini kırmışken aklımın,
Orucu olmuşken gelincik dudaklı akşamlarımın...
Zamanı mıydı akar sular ile akmanın...
Demedin mi bir ömür aklına takılır bu deli manyağın...
Gamzelerine nakışlarken gülleri,
Yudum yudum tüketirken düşleri,
Ulan zamanı mıydı gitmenin...

Demedim mi sen gidersen kekre kekre kurur dudağım,
Vîrâneye döner otağım...
Demedim mi sen gidersen eylül sarısına boyanır bağım,
Demedim mi çiy vurur, dökülür yaprağım...
Tükenirim, gedik açar inancım, erir damlarım...
Bak sen gittin ;
Bütün serçeler uçup gitti...
Ben yandım, dilim yandı, sözüm yandı, ormanlar yandı...
Her şey benim içimde, her şey benimle yandı...