Boşluğun Düğümü Şiiri - Rasimcan Aşcı

Boşluk kabında sert bir madde gibiyim,
Ne dağılabiliyorum ne de şekle giriyorum.
Boğazım düğümlü, kelimeler isyan,
Kalbim işkence çekiyor, ama neden?

Tanrı var, lakin neden yalnız?
Bir boşluğa bakar gibi bakıyorum.
Bu sessizlik mi cevap, yoksa bir ceza mı?
Yazıyorum… belki bir anlam bulurum.

Ama yazılarım benden daha ölü olamaz,
Her kelime bir ağırlık, her cümle bir yük.
Yazıyorum yazdıkça,
Ne eylesin ruhsuz eller yazıyı?

Yorgunum… ama neden yorgun?
Umudun varlığını seziyorum,
Ama kime ait, neye dair?
Belki de bu, bir sonsuz sorunun yankısı.

Boşluk… cevapsız bir soru,
Ve ben, içinde bir madde,
Sert, suskun, ama hâlâ burada,
Beklerken, anlamını sorgularken.