bazen cami avlusunda bir kapı eşiğinde bazen bırakılmışlıkta
garipsiyorum dilim varmıyor demeye terkedilmişlik adına bunun
kim yakıştırır ki yaşama çöllüğü evren vaha olunca tam ortasında
kumdan kaleler mi olacak sığınağım yoksa bir akrep yuvası mı
dip bucak kaçılan korkuların çürümüşlüğünde taştaki yosunun
kimin umurunda gören gözden başka cam kırıkları arasında yüreğin
kimin kanı avuçlarından süzülmekte cılız damlalarla sızıntısı
Bakakalırım giden geminin ardından;
Atamam kendimi denize, dünya güzel;
Serde erkeklik var, ağlayamam.
Devamını Oku
Atamam kendimi denize, dünya güzel;
Serde erkeklik var, ağlayamam.
