Kalbimin en derinlerinde dönüp duran anafora kapılmış, dibe doğru gitmekteyim... hayat rasgele olaylardan ibaret diyebilmeyi ne kadar da çok isterdim, bu karmakarışık ruh halimle.
Ben istemedim bu dünyaya gelmeyi... ben istemedim böyle bir hayat yaşamayı... ve ben istemiyorum kendi denizimde boğulup ölmeyi...
Sıkıntılarım kelimelere dökülemeyecek kadar ağır, göz yaşlarım gözlerimden inemeyecek kadar yorgun... kalbim aslanların ortasında sürüsünü kaybetmiş bir ceylan kadar ürkek... koşmalıyım, kaçıp gitmeliyim buralardan...
Ama biliyorum ki insan kendinden kaçamaz... yazamıyorum, ağlayamıyorum, kaçamıyorum...
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta