"böbürlenme İnsanoğlu" Şiiri - Zeynep Koçar

"BÖBÜRLENME İNSANOĞLU"
Böbürlenme insanoğlu
Bir toz tanesinin evreninde,
Kendi gölgende savaşırken,
Kendini dağ zanneden deli

Ey, kibir denizinde boğulan,
Kendini bir şey sanan zavallı
Unutma, yeryüzü seni taşır
Ama asla sen taşıyamazsın dünyayı

Böbürlenme,çünkü bir gün gelir
Toprak seni kucaklar soğuk ve karanlık
O vakit ne servetin kalır,
Ne şanın şöhretin,ne de gururun

Hangi makam seni kurtarır,
Ölümün kollarından
Hangi ünvan diz çöktürür,
Ebedi sessizliğin karşısında

Kendi göğsündeki boşluğu,
Dolduramazsın parıltılara
Ruhun susuz bir çölse eğer,
Ne yağmur,ne deniz yaşatır seni

Söyle,kaç insanı sevginle sarmaladın?
Kaç kalbe merhametle dokundun?
Paranın satın alamayacağı değerler var,
Onlar seni insan yapar aslında

Ey, kibirle dolanmış fani beden
Hatırla, dünya sadece bir misafirhane
Orada ne yaptığın kalır geride
Sevgin,iyiliğin,hakkın ve adaletin

Böbürlenme insanoğlu,
Küllerinden doğan bir kürek ol
Toprağa değil,gönüllere serpiştir tohumu
O zaman anlar insanlık seni

Gücün değil,vicdanın yol gösterir
Zaferin değil,sevgin kalır sonsuza
Böbürlenme insanoğlu,
Çünkü fani her şey,baki olan sadece ruhun...

01.07.2025