Bizsizliğe Vuran Zaman Şiiri - Suzi Ayyı ...

Göğsümde bir kuş çırpınır — sesi yok, kanadı yok, rüzgârı sönük,
Sanki içimde kalan son “keşke”yi taşıyor sonsuzluğa.
Mevsimler susmuş…
Dudaklar mühürlü,
Zaman — kırık bir vitrinin içinde unutulmuş
Bir saat gibi donuk şimdi.

Ruhumda ki Dalgalar…
Bizsizliğe vuruyor usul usul,
Köpüklerinde adını arıyor kıyılar.
Taşlara bir sır fısıldıyor şimdi gece:
“Gitmek, kalmaktan daha sessiz bazen…” diye.

Şimdi yoksun ya —
Gökyüzü buruşturulmuş bir mendil gözümde,
İçimde ağlayan bulutları silecek kimse kalmamış.
Gece, devrilen bir hayalin yankısıyla yürür üzerime.
Bir camın ardından izliyorum seni, beni, bizi… yokluğunu.
Rüzgâr bile unutmuş artık, sevgili.
Hayalin ise hâlâ tenhalarda — sessizce dolanıyor.
Hatta
Bir martı süzülüyor göğsünden kopan bir anıya,
Gözlerinde susturulmuş bir liman vardı.
Ben oradaydım… Bekleyen, inanan, yarım kalan.
Kalbim — eski bir saatin paslı zembereği gibi:
Seninle durmuş,
Seninle kırılmış,
Zaman — sensiz kalmış.
Ve ben
Gecenin boğazına bir düğüm atıp ,
Kendimi astım suskunluğun orta yerine.
Ne yıldızlar iner artık içime,
Ne de bir dua yükselir sesimden.
Tenimde titreyen bir sokak lambası hâlâ…
Adımların geçmiş,yüreğimden,
Yankısı bile serin ve kesik —
Geçip giderken sessizce
Bir mendil bırakmıştın rüyamın ucuna,
Üzerinde adın yoktu, kokun yoktu — sadece yokluğun sinmişti.
Oysa sana
Küle dönmüş bir bahardan çiçek topluyordum düşlerimde;
Her yaprakta biraz sen,
Biraz eksik ben...
İşte o vakit
İçimde bir pencere çarpıyor
buğulu, hep açık,
Her gece yalnızlığın rüzgârında savrulur perdesi.
Baksam da göremem artık seni,
Ama her şey biraz sen, biraz ben hâlâ:
Bir şarkının eksik notasındayız,
Bir cümlenin yutulan hecesinde,
Bir mısranın can yakan yerinde
Çırpınıyoruz öylece…

Ve şimdi…
Bir yelkovan gibi dönüyorum boşluğunda.
Zaman işlemiyor içimde; sadece sen geçiyorsun gecelerimden.
Bir takvim yaprağı gibi yırtılıp düşüyor adın yüreğimden.
Ama sesin…
Hâlâ duvarlarımda asılı — bir hayalet gibi.
Ve hâlâ, en çok sustuğun yerden konuşuyorsun.
Bense, kırdığın yerde ölümüne susuyorum sana.
Bir ölü diye taşıyorum seni yüreğimde...
Anlasana -ölmüşsün bende...