Bizim Kervan Şiiri - Fikret Adımol

Ah Allahım
sen yarattın,
Ben kimseye yaranamadım.
Kimlere kandım,
kimlere inandım.
Cehennemi aratmaz
benim bu yangınım.

Bu nasıl bir dergah,
üstü dergah, altı tezgah.
Kefeler, kilolar
birbirini tutmaz.
Nereye varacak
bu güzergah.

Sürer gider
devri devran.
Pisliğe battı
bizim kervan.
Klavuz insan, deve insan, yük insan,
elinsaf her şey de
kader olamaz ulan.

Günahtan günaha koşar
her bir yanım.
Nasılsa tövbe eder affa yanlarım.
Utanmam yok arlanmam yok ne yaparım;
kırk yıl aranırım,
son gün kırklanırım.

Sözün özü insan bu anasının gözü.
Aşamadık ki dağları geçelim düzü.
Her şey hileli tabi
Göremeyiz gün yüzü.
Herkes tek suret,
özümsemişiz yüzsüzlüğü.

Düşmeye doyamadığımız
bu sonsuz gaflet,
her şeyi hak ettiğimize delalet.
Hem sebep olup hem de ettikçe şikayet,
düzelmez bu devir,
özgürleşir hep cehalet.