Bir sabrım vardı o da emekliye ayrıldı.
Bize bu çağdan, armağan ne kaldı?
Gördükçe bu denli fitne fücur fesat,
Fikir narsist, zikir sis dolu nerde sebat?
Gel gör inanma, inanmazsan gel de gör.
Gördü inanmadı insan baktığınca kör.
Ruhuma sükutum ağır gerekli hayli sabır,
Nefsim ömrüme verem, gönlüme kahır.
Dünyalık menfaat için yapılınca tahammül
Zorlaşıyor yaşam eksik kalıyor tekâmül.
Ah vah eyvah desemde, iş geçince nafile
Biliyorum ki ölen ölür geri gelmez kafile.
Ölen insan hatırlanır, kalpte ölen unutulur
Peki ölen gülse kalpte nasıl kurutulur?
Onca ihtişam içinde benim sevdiğim tek renk
O renk gidince soldu çiçekler, istemem çelenk.
Şiirlerim şahittir elif gibi aşkın kemâline
Şahidim, Şiirim haya duyar senin zat-ı âline
Yâre firak duymuşum insanı az tanımışım,
Yâri düşünmekten kendime ırak kalmışım.
Kanıyor yaram dokunuyor izzeti nefsime
Huzursuzluk veriyor kâlübelalık bekleyişime
Bilmem ki bize bu çağdan armağan ne kaldı,
Gönlü hüzün kalbi ağrı ruhu sanrılar sardı.
Kayıt Tarihi : 19.4.2025 22:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
