Bitmeyen Veda Şiiri - Mehmet Bildir

Bitmeyen Veda

Ben seni, kalbime ilk kez düştüğün gün kaybettim.
Henüz hiçbir şey yaşanmamışken, içimde bir şey eksildi.
Adını öğrendiğim anda, kim olduğumu unuttum.
Ve o günden sonra kendime bir daha hiç geri dönemedim.

Seninle başlayan bir düşün ortasında kaldım.
Zaman ilerlemedi, insanlar değişti, ama ben orada kaldım.
Gözlerin bir kez bile bana dönmedi.
Fakat ben, senin sırtına bile şiir yazabilecek kadar sevdim seni.

Kalbim artık kendine ait değil.
Seninle dolu bir odada, senden başka herkes çıkıp gitti.
Ben yalnızlığı öğrendim, ama sensizliği öğrenemedim.
Her adımın izini yüreğimin altına kazıdım.

Geceler geçmedi.
Sabahlar aydınlık getirmedi.
Yağmur, yüzümü değil, içimi ıslattı.
Bir fırtına dinmedi; çünkü o fırtına sendin.

Sözcükler seni anlatmakta yetersiz kaldı.
Ben sustum, ama sessizliğimde binlerce kelime birikti.
Sadece bir cümle söyledin.
Ve o cümle, bir ömrün üzerini örttü.

Bir uçurumun kenarında durmadım.
Uçurumun kendisinde yaşamaya başladım.
Ne düşebildim, ne yükselebildim.
Çünkü sen, ne giden oldun ne kalan.

Birlikte hiç susmadık, ama hiç konuşmadık da.
Kalbim sana ait bir kitaptı.
Fakat sen, kapağını açmadan gittin.
İçindeki binlerce sayfa şimdi sadece acıdan ibaret.

Ben seni bekledim.
Gelmeyeceğini bilerek bekledim.
Ve bu bekleyişte kendimden vazgeçtim.
Artık sen yoksun, ama ben de yokum.

İnsan bazen, kendi hayatında sadece bir ismin gölgesi olur.
Ben senin gölgende kaldım,
ama seninle hiç yürüyemedim.

Beni sorsalar bir gün,
“Nasıl biri oldu?” deseler,
Hiçbir şey söylemeyeceğim.
Çünkü beni anlatmak, seni anlatmak olurdu.
Ve sen bunu hiç istemedin.

Ve şimdi biliyorum:
Bu şiir, sana yazılmadı.
Bu şiir, senden kalan hiçbir şey için yazıldı.
Ve şimdi, toprağın altındaki o sessiz benliğim,
Sana hâlâ “hoşça kal” diyemiyor.

Çünkü bazı aşklar,
Bitmediği için değil,
Hiç başlamadığı için
Bitmeyen bir veda olur.

Mehmet bildir