Bitmeyen Bekleyiş

Bazen yaşam, bitmeyen bir bekleyiş gibi gelir.
Sabahlar, yalnızca gecenin bitişini müjdeleyen soğuk bir hatırlatmadır.
Günler, içi boş bir defter gibi; yazsan da, yazmasan da aynı sessizlikte durur.

İnsan, kendi kalabalığında boğulur.
Kendi nefesinden bile yorulurken, dışarıdaki sesler sadece daha büyük bir gürültüye dönüşür.
Ve anlarsın ki hayat, çoğu zaman sadece sabretme sanatıdır; ne kadar uzun süre dayanabileceğinin sınavı.

Ölüm ise...
Bir kapı.
Ardında yargısız, sessiz bir boşluk.
Ne yarın kaygısı var orada, ne de geçmişin pişmanlığı.
Sadece dinginlik.
Sonsuz bir gece gibi, ama bu kez uyandığında hiçbir sabah seni karşılamayacak.

Belki de huzur dediğimiz şey, tam da budur