Birkaç kırık sandalye

şöyle oldu:
bir sabah kalktım
ve karar verdim
artık boğazıma dizilen o dikenli kelimelere
oturmayacağım sofralarına
yorgun, kırık, içi sus pus insanlar vardı
gülümsüyorlardı, evet
ama içinde bir zehir sarkıyordu
karanlık, paslı, nemli bir şeydi bu

o yüzden gittim
elimi kalbimden çektim biraz
biraz da yalandan gülümsedim
sonra tamamen bıraktım

çünkü içten içe biliyordum
benim içimi içinden söküp alanlar
hep tanıdıklar
hep en yakınımda susanlardı

şimdi
birkaç sağlam cümleyle yürüyorum
kendi yolumda
bir iki ışık insanla karşılaşıyorum bazen
gözü güneşe dönük
yüreği serin
aklı kendine yatkın insanlar

onlarla konuşmak
bir çay içmek gibi oluyor
daha sıcak, daha gerçek
daha az yalan

öyle ya
insan en çok kendini kandırıyor
ben artık inanmıyorum
artık istemiyorum
içini boşaltmış gülüşlerin
arada yokmuş gibi davrananların
yarı yolda sırtını dönenlerin sesini

ve bu şehir,
bu koca yalnızlık
artık bana küçük geliyor

ben büyüdüm, evet
kendi ellerimle söktüm o duvarları
yeni bir hayat koydum içime
daha duru
daha insanca

ve artık,
birkaç sağlam sandalye kaldı geriye
onlarla oturuyorum
gökyüzüne karşı
düşünmeden kimseyi
yalnızca kendime sorarak

olur mu?
olur.