Birden Ölmezmiş İnsan Şiiri - Mahmut Polat

Hatalarımdan hiç ders çıkarmadım
Vazgeçmedim günahlarımdan
Şimdi bir sıradağ taşıyorum omuzlarımda
Kalbime civa gibi ağır bir şeyler çöküyor
Bulutlar gibi dağılıyor düşüncelerim

Bomboş kalan ellerim paltomda yer arıyor
Kirlerini bulaştırmak için midir nedir
Bilmiyorum
Soğuk kış günleri cama hohlayarak bir şeyler yazdığım
Eski zamanları özlüyorum

Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan arkadaş
Her an biraz daha eksilirmiş
Anlıyorum
Anlıyorum ömrün de çağla mevsimi varmış

Sıcak yaz günlerinde
Şimdi yerinde yeller esen
Beyaz badanalı bir köy evinin
damına serilmiş yer yatağında
Koynuma yıldızlar doldurarak
Tatlı bir uykuya dalıyorum

Bazen kuşluk vakti bir otobüs yolculuğunda
İlk kez gördüğüm şirin bir Anadolu kasabasından geçerken
Birden uyanıyorum uykudan
Mahmur yüzümü ovuşturup etrafı seyrediyorum

Hayatında hiç yeni bir elbisesi olmamış
Bıyıkları yeni yeni terlemiş
İlk yitiğim
Kardeşimin ansızın gelen kara haberini alıyorum
Soluksuz kalıyorum

Bazen de bir dağbaşı yalnızlığıyım baştanbaşa
Serin bir yel esiyor terli alnıma
Ferahlıyorum
Gözlerimden yanaklarıma süzülüveriyor iki damla yaş
Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan arkadaş
Biliyorum