Bıraktın Ellerimi Şiiri - Esra Nizam

"Bıraktın Ellerimi"

...

Sana sarılamadığım
kaçıncı günümdeyim bilmiyorum.
Boğazımda duran bir yumru,
her an akmaya hazır gözyasları.
Hiç bitmeyen bir cenaze töreni gibi
bir şeyler işte.
Yokluğuna sarılıp
bastırmaya çalışıyorum özlemini.
Üzerine bir sigara yakıp
bu kahrolası hissin geçmesini bekliyorum.

Gittin…
Sen sandın ki
ayrılık bana hiç dokunmadı.
Senden sonra;
geçmediğim sokaklar,
dinlemediğim şarkılar
ve okumadığım şiirler oldu.
Hepsinin günahı boynuna.

Öyle ki,
hayallerimi yakarak ısındığım,
başka hayatlara sığındığım,
eksik, muhtaç zamanlardı.
Ve bilindiği üzere
başka bir hayata sığınmak,
insanın kendi gerçeklerinden
kaçmasıydı.

Hayatmış,
yaşama telaşıymış falan bahane.
Ben sende tükendim.
Söyle,
hangi nehir çarptı bize ki
su sızdı aramızdan?
Ben hayatı bir kenara koyup
dinlenirken sende,
sen ne zamandır böylesine
yoruluyordun bende?
Aşk bana nasıl bir körlük bahşetti ki,
içimdeki senin
gerçek sen olduğuna inandım.

Bıraktın ellerimi.
Yüzmeyi öğrenemeden
okyanusa düştüm ben.
Çok çırpındım senden sonra.
Çok kurtulmaya çalıştım.
Başaramadım.
Ağrıtan ne varsa ruhumu,
işte o sensin.
Sızlıyorsun içimde.
Yüzümdeki çizgilerde hüzün.
Gözümün önünde yüzün...
Özleminin ateşinde
çırılçıplak kavruluyorum.

Sen gittiğinden beri,
çok değiştiğimi söylüyorlar.
Yalandan
iyi misin diye soruyolar.
Susma diyorlar,
içine atma.
Dökersem içimdekileri
öylesine bir isyan gibi değil.
Ölmüş birinin sesi duyulur,
yer yerinden oynar diye
korkuyorum.
O ateş o acı yayılır,
toplayamam diye korkuyorum.

Açsam ağzımı
aklımdakileri söylesem,
yaratacağı tufandan,
altında kalacak olmaktan korkuyorum.
Kor olduğumu,
tükendiğimi,
kaybolduğumu,
görürler diye korkuyorum.

Bıraktın ellerimi.
Aniden çekip gideceğini,
kocaman bir boşlukta
beni ölüme terk edeceğini
tahmin edemediğim için,
çok üzgünüm.

Bilmiyorsun...
Yıllarca boynunda kalabilirdi nefesim..
Asırları omzunda sayabilirdim.
Yanıma gelsen şimdi,
dokunamam sana.
Kirlettiğin omzuna huzurla başımı koyamam.
İhanetinin bacak izleri var orda!

.

Bıraktın ellerimi.
Ölebilirim artık.
Kül tablasında sigaramı
söndürecek yer de kalmadı.
Yüzün aklımdayken
burnumda tüten duman
gülüşün oluyor.
Kendimi senden kurtaramıyorum.
Ölmelisin artık.

Şimdi kimse anlamıyor halimi.
Anlattım:
Beni çok kez dinlediler.
Yazdım:
Beni birçok kez okudular.
Fakat anlaşıldığımı
kaç kez hissettim,
bunu sorma bana…
Gitmeliyim artık.

Yarın yine aynı yerde,
aynı saatte,
sana ölmeye devam edeceğim.

...

ESRA NİZAM