Bırakmamayı Bırakamadım

Bırakmış diyorlar sigarayı,
Ciğerlerine dolan tüm o dumanı kusmuş,
Gözlerindeki sarı rutubeti dağıtmış diyorlarya hani.

Hani, yumru parmakları belini saran ince sapı atmış diyorlar ya,
Bir dala sap olmayı bıraktım da, beline sarılmak isteyen parmaklarımın şamaroğlanı olmayı bırakmadım.

Ciğerlerimden kusup attım da, öbekleşmiş nefreti.
Ruhuma dolan bulutlarını, gözlerinden çekip aldığım hani,
Bir onları bırakmadım.

Yürümeyi bıraktım da,
görünmez bir zarafetle zihnimi kuşatan kokuna koşturmayı bırakmadım.

Uyumayı bıraktımda,
göğsünde bir tüy, bir baş olmanın rüyasını bırakmadım.

Her gün,
hülyalı gözlerini, çöken hafızamın girift çukurundan çıkarıp benliğime bıraktım da,
Zamanın yamyamlığına, o porselen teninin uktesini bırakmadım.

Umudu yanına bıraktım da,
kendime ondan bir kırıntı bırakmadım.

Seni sana bıraktım da,
senin sana etmeyeceğin anlamları sana bırakmadım.

Ve şimdi ben,
Beni bıraktım da, bir tek seni bırakamadım.

Yaşamayı bıraktım da, olasılıklara vurgun edilmiş aptal aklımı sürgün eden bir seni,

Bir seni bırakamadım.

Ahh be güzelim, bir bilsen.
Bütün varlığımı sende bıraktımda,
seni bırakamadım.

Belki de ben,
bırakamamayı bırakamadım.