Bırak gitsin Şiiri - Nurullah Şahin

Biz seninle aynı cümlenin içinde nefes aldık,
aynı rüyanın içinde uyuduk,
can olduk, canın içi olduk...
Ama gel gör ki, yan yana yürümeyi başaramadık.
​Bu, sevgisizlikten değildi inan.
Bu, vazgeçmişlikten hiç değildi.
Ben seni, bu hayatta kendime ayırdığım yerden bile çok sevdim.
Annemin şefkatinden, babamın gölgesinden,
çocukluğumun en masum yanından bile çok sakındım seni.
​Ama hayat bazen böyledir işte sevgilim...
En çok istediğini, en uzağına koyar.
Biz, "biz" olmayı becerdik de,
"bir" olmayı beceremedik.
Aynı evin kapısını kapatamadık üstümüze,
aynı sofrada çayımızı soğutamadık.
​Oysa ne hayaller sığdırmıştık o küçücük sessizliğimize.
Şimdi o hayaller boğazımda birer cam kırığı.
Yutkunsam canım yanıyor, sussam içim kanıyor.
​Sana yemin ederim,
kimse seni benim sevdiğim gibi,
böyle içi titreyerek,
böyle kemikleri sızlayarak sevemez.
Çünkü ben seni severken, kendimi unuttum.
​Başaramadık...
En ağırı da bu zaten.
Kötü olduğumuzdan değil, yetemediğimizden değil,
sadece "olduramadığımızdan."
​Şimdi sen, benim göğsümde hiç iyileşmeyecek o tatlı sızısın.
Kavuşamadığım ama kopamadığım...
Sarılamadığım ama bırakamadığım...
Benim dünyadaki en büyük günahım da sevabım da sensin.
Bırak gitsin,bırak gitsin.
Nasıl olsa sen onu, bin defa sevmeye devam edeceksin...