Bir zamanın kalbinde Şiiri - Filozof Sos ...

“Bir Zamanın Kalbinde”

Bir zaman vardı,
rüzgâr susmadan konuşurdu penceremde.
Adını bilmediğim bir sızı,
sanki yüzyıllardır bana yürüyordu.

O gün seni gördüm —
gözlerin, eski bir hikâyenin başlangıcıydı.
Bir şehir sustu içimde,
bir başka şehir yandı.

Sözlerin,
henüz yazılmamış bir kitabın cümleleri gibiydi.
Her kelimen,
bir hayatın kapısını aralıyordu.

Ben,
kendini unutmaya çalışan bir kadındım o vakitler.
Sen,
her şeyi hatırlatan bir sessizlik.

Birlikte yürüdük,
mevsimlerin hafızasında.
Yağmurla ıslandık,
ama ıslanmak değildi mesele —
aynı yağmurun altında susabilmekti.

Sonra bir gün,
birden anladım:
Aşk, varmak değilmiş,
birbirine doğru sürekli yolda kalmakmış.

Gittin.
Ama gidişin,
bir yokluk değil,
her yerde yankılanan bir anlam bıraktı.

Şimdi bile,
rüzgâr perdeyi kaldırdığında
sen geçiyorsun odadan —
ve ben, hâlâ bir zamanın kalbinde
sana yetişmeye çalışıyorum.