Bir Yolcunun Notu Şiiri - Gizem Ebrar Ça ...

Karanlık var yine
Yine gece
Ve susmuş herkes
Her şey yalnız
Bıkkın, biçare
Soluksuz, bir taş gibi sert
Camlar buğulu
Ardındaki gözlerin yaşlarıyla
Kalbinin sıcaklığıyla
Bir koltuğun köşesinde
Kırgınlıklarla başbaşa
Sessiz ama çığlıkları durmayan bir sessizlik
İçine gömdüğü sayısız sözlerle
Buruk
Ve çok acı
Loş ışıklı bir odada
Bir masa, bir sandalye
Masada bir defter, bir de kalem...
Başında küs bir yürek
Ağlayamayacak kadar yorgun
Hayalleri yok artık
Öldüler
Öldürüldüler
Anlatacak çok şeyi var şimdi
Biriktirdiği yıllarca içinde
Kimsenin merak etmediği
Kimseye anlatmadığı
Korktuğu, korkutulduğu
Hecesiz kelimeleri
Nefessiz sözleri
Gündüzsüz geceleri var bir yığın.
Hani derler ya
"Dağ kadar! " diye
Onun derdi dağın kendisiyle
Kaybettikleri, kazandıkları hep içinde
Umutları ve sönen yıldızlarıyla
Susturulmuş bir senfoni şimdi
Güzellikleri, dürüstlüğü yok edildi
Toprak altında şimdi hevesleri.
Küçük bir çocuğun saflığı yerinde
Yeller esiyor şimdi.
Bir kavağın gölgesinde
Soluklandı sanmış, oysa
Kendini orada bırakmış
Yol bilmez gezginler gibi
Kaybettiği kendini
Huzuru, sevinci, hayatı arar şimdi.

Bir küçük notunda
Bunlar yazıyordu bir yolcunun.
Belli ki geçmiş bu limandan da
Anlatmak istemiş kendini
Parçalanmış yüreğine
"Bir el dokunsun." demiş
"Bir yürek daha tanısın, dinlesin." demiş.
Bu yolun sonunda bizi bekler belki
Bilmiştir belki geleceğimizi
Bilmiştir belki onu dinlediğimizi
Belki...

Bu yolun başı da hüzün
Yolun sonu da.
Hüzünden gelip hüzüne gider.
Notu yazan da ben
Okuyan da
Ben, beni bekler şimdi.

G.E.Ç.