Bir Yokuşun Yanık Dizeleri

Sokaklara bakıp
benimle büyüyen aşkları düşünürüm.

Benimle çağlayan bir suyun
derin girdabında,
başı sonu belirsiz bu aşkların,
ölüm halkalarıyla kıvranarak,
büyümekten çok
aslında,
batışıydı sessiz suya.

Hayat sarhoşu olmadan
ve buhar yükselmeden topraktan,
gözyaşı mı yoksa demir mi daha güçlüdür
diye sormadan,
geniş omuzlarıma işleyen
coşkunluğumu
yükseklere çıkarıp,
varım ben, dedim,
varım ben yaşamaya.

Çok samimi öpüşmelerin gölgesinde,
soluklanmak adına durduğumuz bu yokuşta
yani ter kabaran sokaklarında bu semtin,
evet kızlar büyürdü burada,
onların etlerine işlerdi yanlış durmuş bıçaklar
paslanmış bir çivilere asılmıştır kaderleri.

Gene de aşk belirirdi ter kabaran sokaklarda.
Aşk,
ki o benimle çağlayan bir suyun
kurşun geçirmeyen girdabında gizlenir
hayat meyveler sunar burada,
birkaç harf bükülür
zaman ağırlaşır,
yokuş kaderimi çizer,
rüzgar büyüyen dokunuşlarıyla çıkar ortaya
sayfalarca sevgi sözcüğü süpürür tepeleri.

Dünyanın en kabarık yeridir burası,
cani ve masum çiçekler iç içe yaşar,
ve kızlar büyür burada
gayet hür ve aldırmaz
umutları dik durur
kışlar korkutmaz hiç kimseyi
tenimizde güzellik yeşerir
baharlar gelir örter bizi.