Bir yaz gunu Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Seni bir yaz gününe benzetmeli miyim
Biliyorum buraların yazı kısa
Bir gün poyraz çıkar gökyüzünü üfler
Ertesi gün lodos kavurur kıyıyı
Güneş bazen fazla parıldar göz alır
Bazen bir bulut gelir rengi soldurur

Sen daha sakinsin yazdan
Sesin akşamüstü vapurunun sulara bıraktığı iz gibi uzun
Bakışın rıhtımda dizilmiş valizlerden daha sabırlı
Elin kalabalığın gürültüsünü bile usulca susturur
Gülüşün gölgeyi yerinden oynatır
Göğsümdeki telaşı yavaşlatır

Dünyadaki her güzel şey yorulur biliyorum
Bir çiçeğin rengi solar
Bir afişin mürekkebi diner
Bir sokak tabelası rüzgârla eğilir
İsmi ezberlenen bir durak bile değişir
Her şey doğanın değişen akışına sessizce uyar

Ama sende eksilmeyen bir mevsim var
Kızgın olduğunda bile ılıklığı kaybetmeyen
Yorulduğunda bile adım adım ışığı taşıyan
Karanlık bir odanın ortasında bile camı aralayan
Gözlerinin kenarında duran o küçük umut
Gündüzün çıplak halini akşamın yumuşaklığına bağlar

Seni yazın aceleciliğine değil
Uzun bir günün sonunda eve dönen ışığa benzetiyorum
Çantanı bırakıp omuzlarını hafifleten o an gibi
Suyu tek yudumda değil de kana kana içiren serinlik gibi
Kalbimi düzene sokan bir saat sesi gibi
Eşyaları yerli yerine koyan görünmez el gibi

Zaman aceleci
Bir tren gelir bir tren gider
Bir yıl biter bir yıl başlar
Takvim yaprakları yer değiştirdikçe
İnsanlar başka seslere kulak verir
Adımlar yeni yollara alışır

Yine de şunu biliyorum
Bu sözler yaşadıkça sen de yaşayacaksın
Nefes alan bir ağız oldukça
Gözlerini harflerimin içinden okuyan birisi bulundukça
Bu kâğıdın beyazı çoğaldıkça
Adın gölgede kalmayacak

Seni bir yaz gününe benzetmek istemiyorum artık
Çünkü yazın bile imrenip bakacağı bir sükûnun var
Dalganın kıyıya değdiği çizgide
Hayatın yorucu sesleri dinince kalan açıklıkta
Ben seni orada buluyorum
Ve her okunuşta yeniden başlıyoruz