Bir Vapur Öyküsü Şiiri - Boran Kadir Çelik

Yine akşam siyah örtüsünü çekti.
Aşklarla yorgun düşmüş bu kentin üzerine
Ve ben; sadıkbir yolcu vapurunun kollarındayım
Sırtımızda keskin bir rüzgar
Son limana ilerliyoruz.
Martılar ve deniz yıllardır süren,
Dostluklarını sergiliyorlar bize
Ben ise yanlızlık acılarımı tazeliyorum,
Çaycının getirdiği soğuk çaylarla
Uzaktan görünen kentin loş ışıklarında
Giden sevgilinin yüzünü,
Dalgaların sesinde, onun sesini arıyorum
Göremeyeceğimi, duyamayacağımı bilerek
Herşeye rağmen yaşamak güzel
Aşkımı ve beni taşıyamayan bu kentte