Bir tut belimden Şiiri - Hüseyin Erdinc

BİR TUT BELİMDEN

Konuşacak ne var ki aslında?
Söz dediğin; bazen yük, bazen de boş bir gürültü.
Bazen insan, susarak daha çok anlatır da
kimse anlamaz, herkes duyar ama dinlemez.
Sen gel…
Bir tut belimden.
Bırak kelimeler düşsün, yere saçılıversin;
biz toplamaya çalışmayalım.
Bırak konuşulacak ne varsa,
dokunuşların kavuştursun hepsini bir araya.

Hani ya, gecenin ucunda bir titreyiş olur,
insanın içini alır götürür,
hani bir rüzgâr eser de,
pencereden sızan serinlik gibi dokunur ya kalbine…
Sen işte, tam orada duruyorsun.
Bir adım ötede, bir nefes yakınında,
bir bakışın en derin yerinde.

Ben anlatmayı unuttuğum her şeyi
senin omzuna başımı koyduğumda hatırlıyorum.
İnsana nefes aldıran şey bazen söz değil;
ince bir temas, sıcak bir ılık çiçek kokusu,
bir saç telinin yanağa değmesi.
Senin sarı saçların gibi mesela…
Işığı sabırla tutan,
güneşi hatırlatan,
dokunmaya korkulacak kadar güzel.

Şimdi söyle bana,
insan böyle bir kadının yanında
hangi kelimeyi düzgün telaffuz edebilir?
Hangi cümle, sana bakınca eksik kalmaz?
Gülüşün, en keskin suskunlukları bile
unutulmuş bir şarkı gibi uyandırırken
ben hangi heceye yaslanayım da konuşayım?

Seninle konuşacak çok şey var aslında…
İçimde biriken ve dışarı taşmayı bekleyen,
gecenin ortasında seni düşünen adamın
itiraf etmeye çekindiği tüm kırılganlıklar.
Ama sen belimden tutunca,
onların hepsi anlamını yitiriyor.
Sözler duruyor, dokunuş yürüyor.
Cümleler susuyor, ten konuşuyor.

Bak, insan bazen kusurlarını bile unutur
sevildiğini hissedince.
Ben de öyle unutuyorum.
Benimdeki acıları, içimdeki gürültüleri,
yıllarca taşımaktan yorulduğum yükleri.
Gözlerinin içine bakınca
yorgunluğum bile utanıyor kalmaya
ve usulca çekiliyor bir köşeye.

Ama yine de anlatayım biraz…
Gece uzun, içimiz dolu.
Bir erkeğin kendi iç sesine bile söyleyemediği şeyler vardır;
sana söylemek ise tuhaf bir şekilde daha kolay ve daha zor.
Kolay çünkü gözlerin her şeyi affediyor.
Zor çünkü gözlerin hiçbir şeyi kaçırmıyor.

Şimdi düşün;
Bir kadın düşün ki gülüşüyle adamın dizlerini çözdürüyor,
bakışıyla nefesini saydırıyor,
susuşuyla bile içini okuyor.
Öyle bir kadın ki
yanına geldiğinde tüm şehir birden sessizleşiyor.
Sen işte… tam öylesin.

Ve ben, bütün eksikliklerimle,
yarım kalmış cümlelerimle,
darmadağınık kalbimle
senin yanına her geldiğimde
kendim gibi olabilmenin ne demek olduğunu
yeniden öğreniyorum.

Şimdi soruyorsun ya içinden,
“Konuşacak ne var ki?” diye…
Belki de haklısın.
Belki de dilimiz yoruldu, kalbimiz konuşmak istiyor artık.
Belki de insanlar kelimeye tutunarak yaşamaya çalışıyor,
biz ise birbirimize.

O yüzden gel…
Hadi gerçekten gel.
Bir tut belimden.
Koy başını göğsüme.
Bırak içimizdeki fırtınalar dursun.
Bırak gece bizi birbirimize anlatan bir rehbere dönüşsün.
Bırak şehir yatsın, biz uyanık kalalım.
Söz, konuşmayacağım.
Dilime gerek kalmadan
sana anlatacağım içimde sakladığım tüm yangınları.

Çünkü bazı kadınlar vardır;
onları konuşarak değil,
onlara dokunarak seversin.
Anlatmadan, açıklamadan, savunmadan…
Sadece nefesini nefesine denk getirerek.
Ve sen… tam öyle sevilmesi gereken bir kadınsın.

Ben seni dilimde değil,
avuçlarımın içindeki titremede taşıyorum.
Omzuma bıraktığın hayali ağırlığında,
boğazımda düğümlenen o iyi gelen sessizlikte.
Ve tüm bunların içinde,
senden bir adım öteye gidemeyeceğimi bilmenin huzurunda.

Konuşacak ne var ki…
Sen belimden tut, gerisi zaten olur.
Bütün kelimeler yolunu bulur,
bütün geceler yerini sabaha bırakır,
bütün yaralar iyileşecek bir bahane bulur.

Ben zaten anlatmak istemiyorum.
Ben seni yaşamak istiyorum.
Sen sakince belimden tutarken
huzurumu nereye koyacağımı şaşırıyorum.
Kalbim ayakta durmaya çalışıyor
ama ellerin dizlerimin bağıyla uğraşıyor.

İşte o an…
dünya duruyor.
Geriye tek bir gerçek kalıyor:
Senin dokunduğun yerde hayat başka atıyor.

Ve ben, tüm kalbimle,
tüm içtenliğimle,
tüm yanık taraflarımla
şu tek cümleyi fısıldamak istiyorum sana:

Konuşacak ne var ki bir tut belimden…
Hani varya şu deli edenden…
Hüseyin Erdinç