Bir şiir öpüşü…
Hani, ansızın bir sokak başında
Karşılaşsam seninle, o mahzun gülüşünle…
Hani yıllarca susamış gibi dudaklarım,
Öpsem gülüşünü,
Bir toprağı, bir kutsal kitabı,
Tek bir doğruya inanarak…
Öpsem, bilmem incitir mi seni?
Belki de ruhun en derin köşelerine dokunur,
Belki de zaman durur bir an…
Ve dünya, gözlerimizin önünde
Sade bir şarkı olur, sessiz ve kıpırtısız…
O an, hayatın bütün acıları
Bir damla su gibi erir giderken
Senin dudaklarında saklı bir evren bulurum.
Her kelimenin ardında saklı bir düş vardır
Ve ben o düşleri öpmek isterim,
Hep sessizce, hep yavaşça…
Sokak lambaları titrek bir ışık saçarken,
Rüzgar saçlarını okşar gibi dolaşır.
Her yaprak düşerken, zaman durur,
Ve ben seni öperken
Dünya sadece bizimdir,
Sadece o öpüşün ritminde atar…
Ve belki de bilirsin,
Bu öpüş bir şairin hayalinden doğar,
Bir ressamın en derin fırça darbelerinde saklıdır.
O öpüş, yalnızca dudaklarınla değil,
Ruhunun en derin gizleriyle birleşir…
Sen gülümsediğinde,
Tüm kayıplar, tüm kırıklıklar
Birer birer erir yok olur.
Ve ben, yıllar boyunca susmuş bir çocuk gibi,
İçimde biriken bütün sessizlikleri
O gülüşle, o öpüşle serbest bırakırım.
Belki de dünya,
Bir şiir öpüşünden ibarettir.
Ve biz, yıllarca birbirine dokunamayan ruhlar,
Bir anda kavuşuruz
Bir toprağın, bir kitabın, bir doğru inancının
Kutsallığında…
Ve öyle uzun ve sessiz bir an gelir ki,
O öpüş, sadece bir öpüş değil,
Bir hayat, bir nefes, bir sonsuzluk olur.
Seninle, o sokak başında, ansızın…
Kayıt Tarihi : 4.5.2022 01:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O gün sokak sessizdi; sadece rüzgarın hafif uğultusu vardı. O, yıllardır hayalini kurduğu o gülüşün peşindeydi. Adımlarını sessizce atıyor, ama kalbi bir davul gibi çarpıyordu. Ansızın, köşe başında karşılaştılar. O mahzun gülüş, yılların özlemiyle birleşmişti. Zaman durmuş gibiydi; dünya sadece onların etrafında dönüyordu. Hiçbir kelimeye gerek yoktu; gözler, sessiz bir şiirin sayfaları gibi açıldı birbirine. Dudaklar temas ettiğinde, öylesine doğal ve kutsal bir bağ oluştu ki, Sanki evren onlara bir sır vermişti: Sevgi, en suskun ruhları bile yeniden doğurabilir. O öpüş, bir şairin yıllarca sakladığı kelimelerden daha derin, Bir ressamın fırça darbelerinden daha canlıydı. Bir toprağın bereketi, bir kitabın kutsallığı, Ve en önemlisi, doğruya duyulan inanç… Hepsi o anda birleşmişti. Ve o an anladılar ki, bazı öpüşler sadece dudaklarla değil, Ruhun en derin köşelerine, geçmişin bütün kırıklıklarına ve geleceğin umutlarına dokunur. Sokak lambalarının titrek ışığında, yaprakların dansında ve rüzgarın fısıltısında, O öpüş bir sonsuzluğa dönüştü. Onlar birbirlerinden ayrıldığında bile, Kalplerinde bir iz kaldı; Her adımda, her nefeste, O şiir öpüşünü hatırladılar. Çünkü gerçek bir buluşma, Sadece bir an değil, Bir yaşamın içinde yankılanan sessiz bir mucizedir
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!